“พี่ไม่เคยอยู่ในห้วงความทรงจำของเจ้าเลยรึหวังเจียวหลิน”
ฉีเคอเอ่ยออกมาด้วยเสียงเจ็บปวด เขาไม่นึกเลยว่าในห้วงความทรงจำก่อนของนาง ไม่มีเขาอยู่ในนั้น ภาพความรักใคร่สนิทสนมระหว่างเขากับนาง อ้อมแขนที่เคยกล่อมนอนทุกค่ำคืนไม่เคยมีความหมายกับจิตใจของนางมารแม้แต่น้อย
“ข้าไม่อยากคืนร่างเดิมแล้ว หากข้าโหดเหี้ยมทรมานผู้คนเช่นนั้น ข้าขออยู่เช่นนี้ดีกว่า กรรมที่เคยก่อมาช่างหนักหนายิ่งนัก ข้าไม่อยากกลับไปเป็นหวังเจียวหลินอีกแล้ว”
ดังสายฟ้าฟาดใส่ร่างของจอมมาร ทั้งเจ็บปวดทั้งสับสน นี่หมายความว่าอย่างไร นางไม่ได้ผูกพันไม่ได้รักเขา ไม่เคยคิดถึงความสัมพันธ์อันดีระหว่างกัน หลายร้อยปีที่ผ่านมาไร้ค่าสำหรับนางอย่างนั้นหรือ
แน่ล่ะ! ในยามนี้เหลียนหลิงซือมีทั้งแม่ทัพหานฟง มีทั้งมหาเทพเว่ยซานซิง ฉีเคอทั้งกรุ่นโกรธทั้งน้อยใจทั้งเสียใจที่นางไม่อยากกลับร่างเดิม ไม่อยากกลับไปอยู่ด้วยกันที่แดนมาร
“แล้วพี่เล่า เจ้า
