แม่ทัพหานฟงเดินตามเหลียนหลิงซือเข้ามาในห้องอักษร ในใจเขาดั่งมีพายุลมวิปโยคพัดกระหน่ำ หานฟงกำมือแน่น ภายในใจทั้งกรุ่นโกรธทั้งหึงหวงภรรยาอย่างบ้าคลั่ง เขาเฝ้าครุ่นคิดถึงใบหน้าหล่อเหลางามสง่าของชายผู้นั้น ผู้ที่มันบังอาจบอกว่าเป็นคนรักของนาง
“ท่านพี่เป็นอะไรไป” เหลียนหลิงซือลอบสังเกตท่าทีของแม่ทัพหานฟง
“เปล่า พี่ไม่ได้เป็นอะไร” เขาตอบแบบเลี่ยงไปทางอื่น
“ถ้าเช่นนั้นช่วยดูอักษรแผ่นนี้ให้ข้าที” นางถือกระดาษคัดอักษรอีกแผ่นหนึ่งเดินเข้าไปหาเขา
แม่ทัพหานฟงฉวยข้อมือขาวดึงร่างบางระหงมานั่งบนตัก ร่างสูงเกยคางบนหัวไหล่นาง โอบกอดฮูหยินในอ้อมแขน อารมณ์ปั่นป่วนในใจยากจะสงบลงได้ เขาไล้ตามองตัวอักษรอันอ่อนช้อยในกระดาษ ตาคมกวาดมองลักษณะการเขียนอักษร นางเขียนได้ตามที่เขาบอกทุกขั้นตอน มองอย่างไรมันก็ไม่ใช่ตัวอักษรของเหลียนหลิงซือ อักษรยึกยือราวกับกิ้งกือถูกน้ำร้อนลวกในวันวานถูกแทนที่ด้วยตัวอักษรงดงามอ่อนช
