ธามไทถามเน้นย้ำในขณะที่มือก็ยังคงบดขยี้เนินเนื้อสาวหนักสลับเบาจนเขมมิกาต้องร้องครวญครางด้วยความเสียวซ่าน
“อื้อ…คิดถึงค่ะ เค้กคิดถึงพี่ธาม” เธอรีบตอบออกไปราวกับกลัวว่าเขาจะหยุดบำเรอสวาทให้
“ถ้าคิดถึงแล้วทำไมไม่โทร.หาพี่ ฮึ?” ถามพร้อมกับจัดการถอดกางเกงชั้นในชิ้นเล็กจนมันรูดลงไปกองอยู่ที่ข้อเท้า ยามนี้ ชายหนุ่มได้สัมผัสเข้ากับกลีบกุหลาบงามโดยปราศจากปราการป้องกันสมใจ
“กะ ก็เค้กไม่รู้ว่า...เค้กโทร.ได้”
เขมมิกาตอบออกไปอย่างใจคิด เวลานี้ เขาสัมผัสเธอแบบเนื้อแนบเนื้อ และความร้อนของฝ่ามือใหญ่ก็ทำให้ร่างเล็กทรมานเสียจนอยากปลดปล่อยความต้องการนี้เสียที
“เค้กไม่ไหวแล้วพี่ธาม…”
เมื่อไม่อาจทนได้อีกต่อไป เขมมิกาจึงอ้อนวอนชายหนุ่มโดยปราศจากความเขินอาย และนั่นก็เรียกรอยยิ้มให้เขาได้เป็นอย่างดี และเหมือนทุกครั้ง...ธามไทชนะอีกตามเคย
หมอหนุ่มไม่รอช้า อุ้มร่างบางไปนั่งที่โต๊ะทำงาน ก่อนจะแทรกกายใหญ่โตเข
