“หมอธามบอกเหรอคะ หรือหมอว่าน?” เขมมิกาถามเหมือนรนๆ นิดๆ เพราะหากธามไทบอกเวทัสเรื่องนี้ก็คงไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร ในเมื่อเขาสองคนเป็นเพื่อนสนิทกัน
“ไม่มีใครบอกอะไรข้าวทั้งนั้นแหละค่ะ สองคนนั้นเก็บความลับกันเก่งจะตาย ข้าวแค่ดูออก สายตาหมอธามเวลาที่มองคุณเค้ก มันไม่ใช่สายตาแบบที่เจ้านายมองลูกน้อง และสายตาที่คุณเค้กมองหมอธามก็เหมือนกัน” เมรีญาพูดอย่างใจคิด ยิ่งคนสองคนพยายามปกปิดความรู้สึกตัวเองเท่าไรก็ยิ่งแสดงออกให้คนนอกเห็นมากเท่านั้น
“เค้กดูโง่มากใช่ไหมคะ ที่ยอมอยู่ในสถานะแบบนี้” เขมมิกาเอ่ยถามพร้อมยิ้มเยาะให้กับตนเอง เธอรู้สึกไร้ค่า ไร้ศักดิ์ศรี และที่เธอยังอยู่ทุกวันนี้ได้ก็เพราะความรักที่มีให้ชายหนุ่ม
“ไม่เลยค่ะ คุณเค้กไม่ได้โง่ เพราะคุณเค้กแค่ทำตามหัวใจของตัวเอง อย่าโทษตัวเองเลยนะคะ” เมรีญารีบพูดทันที เธอคิดว่าเรื่องนี้หากจะมีคนโง่จริงๆ ก็คงเป็นคนที่ไม่รู้ใจตัวเองอย่างธามไทต่างหาก
“เค้
