เมรีญานึกย้อนถึงสมัยที่ตัวเองต้องลำบาก นานๆ ทีถึงจะมีเงินมานั่งกินบุฟเฟต์แบบนี้ แม้ทุกวันนี้จะมีสามีคอยช่วยเหลือ อย่าเรียกว่าช่วยเหลือเลย เรียกว่าเป็นทุกอย่างให้เลยดีกว่า แต่เธอก็ไม่ได้หวังอยากกอบโกยทุกอย่างจากเขา และยังทำงานเลี้ยงตัวเองเหมือนเดิม
“ดีจังเลยนะคะ คุณข้าวเป็นคนง่ายๆ แบบนี้ หมอว่านหลงแย่เลย” เขมมิกาอดชื่นชมคนตรงหน้าไม่ได้ เมรีญามีเสน่ห์และไม่ถือตัวเลยสักนิด
“ข้าวเองก็เคยลำบากมาก่อนค่ะ ไม่ได้เป็นคนมีเงินอะไร แค่ได้กินอาหารอร่อยๆ ราคาถูกๆ ก็ถือเป็นความสุขอย่างหนึ่งแล้วละค่ะ” เมรีญาพูดด้วยรอยยิ้ม เธอรู้สึกถูกชะตากับสาวรุ่นน้องตั้งแต่แรกเห็น และก็มั่นใจว่าเขมมิกากับธามไทต้องไม่ใช่แค่เลขาฯ กับเจ้านายธรรมดาแน่นอน
“จริงค่ะ เค้กก็คิดแบบนั้น แต่ก่อน เค้กแทบไม่ได้เข้าร้านแบบนี้เลยนะคะ โชคดีที่หมอธามรับเข้าทำงาน เค้กก็เลยพอมีรายได้บ้าง” คนร่างบางพูดด้วยความสบายใจ และรู้สึกดีใจที่เจอคน
