สิ้นเสียงชายหนุ่ม เขมมิกาก็เดินเข้ามาในห้องด้วยสภาพอิดโรย ดวงตาของหญิงสาวบวมเปล่งบ่งบอกให้รู้ว่าเจ้าตัวผ่านการร้องไห้อย่างหนักมา แวบแรก ธามไทถึงกับขมวดคิ้วด้วยความแปลกใจ และเป็นห่วงหญิงสาว แต่แล้วเขาก็เลือกที่จะสะบัดความคิดเหล่านั้นออกไป แล้วแทนที่ด้วยใบหน้าแสนเย็นชาแทน
“มาทำไม วันนี้ ฉันอนุญาตให้เธอลาป่วย”
หมอหนุ่มก้มหน้ามองเอกสารในมือต่อ และพยายามห้ามใจที่จะไม่มองหน้าหญิงสาว หลังจากเหตุการณ์เมื่อคืน เขาเองก็รู้สึกผิดในหลายๆ คำพูดที่ได้พูดออกไป เพราะการกระทำที่เขาทำกับเธอก็เรียกได้ว่า ‘เลว’ เกินไปที่ผู้ชายคนหนึ่งทำกับผู้หญิงตัวเล็กๆ
“เค้กมาลาออกค่ะ”
สิ้นเสียงเขมมิกา หมอหนุ่มพลันเงยหน้ามองร่างบาง พร้อมกับเอกสารที่เจ้าหล่อนเอาวางที่โต๊ะทันที
“หมายความว่าไง” ธามไทเอ่ยถามเสียงนิ่งพยายามสะกดอารมณ์ตนเองเอาไว้ เขาไม่ได้บีบให้เธอลาออก แต่คำพูดเมื่อคืนอาจทำให้เธอรู้สึกแย่จนไม่อยากทำงานกับเข
