“ขอบคุณนะคะ ขอบคุณจริงๆ”
เขมมิกาหันไปขอบคุณปริญจากใจ ทำไมเธอถึงไม่รักผู้ชายตรงหน้า ในเมื่อเขาเป็นคนดีขนาดนี้ ทำไมเธอถึงเลือกที่จะรักผู้ชายที่ใจร้ายกับตนเองนัก
“เรากลับกันเถอะนะ”
CEO หนุ่มเคลื่อนรถออกไป แต่จุดหมายของเขาคือไปที่คอนโดฯ ของหญิงสาว นาทีนี้ เขมมิกาคงไม่อยากทำงานอะไรแล้วและชายหนุ่มเองก็อยากให้เธอได้พักด้วยเช่นกัน
ปริญใช้เวลาไม่นานก็พาเขมมิกาอยู่ที่หน้าคอนโดฯ หญิงสาวสะอื้นไห้มาตลอดทางและเขาก็ปล่อยให้เธอได้ใช้เวลาของตนเอง เพราะรู้ดีว่าคงอึดอัดมานาน และในเมื่อเธอสบายใจที่จะร้องไห้ยามที่เขาอยู่ด้วย ชายหนุ่มก็ยินดีที่จะอยู่ข้างๆ แบบนั้น
“เขายังตามมาหาเค้กที่คอนโดฯ อยู่ไหม”
ปริญเอ่ยถามขึ้นเมื่อจอดลงที่ลานจาดรถด้านหน้าคอนโดฯ เขาเป็นห่วงความปลอดภัยของเขมมิกาขึ้นมาเสียอย่างนั้น
“ไม่แล้วค่ะ เค้กเปลี่ยนระบบเซนเซอร์หมดแล้ว ต่อให้เขามาก็เข้าห้องเค้กไม่ได้” เขมมิกาปาดน้ำตาหลังจากที่พ
