“คุณปริญไม่สงสัยหน่อยเหรอคะว่า คนอย่างหมอธามไทที่เข้าถึงยากขนาดนั้น ทำไมถึงยอมรับเด็กฝึกงานอย่างนังนี่เข้าทำงานง่ายๆ” คนมาร้ายพูดขึ้นอย่างเหนือกว่า
“ผมไม่อยากรู้อะไรทั้งนั้น ถ้าคุณจะพูดเพื่อหาเรื่องเค้ก ผมว่าคุณไปซะเถอะ” ปริญรู้ดีว่าเขมมิกากำลังรู้สึกไม่ดี และเขาไม่อยากรับรู้อะไรทั้งนั้น หากมันเป็นเรื่องที่หญิงสาวไม่สบายใจ
“แหม อยากรู้หน่อยสิคะ เพราะเก็บเรื่องนี้เป็นความลับมาตั้งนาน ไม่คิดเลยว่าจะได้เอาคืนนังนี่ตอนอยู่กับคุณ” ศศิพูดต่อด้วยความสะใจ
“พอเถอะค่ะ ดิฉันว่าเราไม่เคยมีปัญหาอะไรกัน อย่ามายุ่งเกี่ยวกันเลยนะคะ” เขมมิกาพยายามควบคุมน้ำเสียงของตนเองให้นิ่งที่สุด แม้จะรู้สึกประหม่าและกลัวว่า เมื่อความจริงถูกเปิดเผย ปริญอาจจะรังเกียจเธอ
“ไม่ได้มีปัญหากันงั้นเหรอ เป็นเพราะแกแท้ๆ ที่ทำให้ธามเย็นชากับฉัน เพราะแกอ่อยธาม ทำให้ธามไท่สนใจฉัน แต่ก็นะ ฉันจะไปสู้เด็กตอแหลอย่างแกได้ยังไง ศิจะบอก
