“ถามแบบนี้คือมึงจะไปง้อน้องเค้กหรือไง” เวทัสถามอย่างหยั่งเชิง
“เออดิ ต้องง้อ ไม่อย่างนั้น กูตายห่าแน่” ธามไทตอบอย่างไม่คิด การไม่มีเขมมิกาอยู่ในชีวิตแม้แต่วันเดียว สำหรับเขา มันผ่านไปยากเย็นเหลือเกิน
“ของกูก็ไม่มีอะไรมาก กูกับข้าวไม่ได้มีเรื่องราวไม่ดีต่อกันมา จริงๆ เป็นเรื่องดีๆ ด้วยซ้ำ กูก็แค่พยายามพิสูจน์ให้ข้าวเชื่อว่ากูรักเขาจริงๆ กูเป็นคนซื่อตรงกับความรู้สึกของตัวเองมากๆ กูมั่นใจว่าข้าวคือแม่ของลูกกู เพราะฉะนั้น กูเลยเดินหน้าเต็มที่ ต้องถามก่อนว่า เพราะอะไร มึงถึงไม่ยอมรับความจริงว่าตัวเองรักเค้ก” เวทัสหันมาถามเพื่อนอีกครั้ง เพราะบางทีอาจมีบางเรื่องของธามไทที่ตนเองอาจไม่เคยรู้มาก่อน
“กูแค่คิดว่า กูคงไม่สามารถเป็นคนรักที่ดีให้ใครได้ มึงก็รู้ว่ากูบ้างาน ถ้ากูมีเมียจริงจัง กูก็ต้องทำเมียเสียใจที่ไม่มีเวลาให้ แต่ถ้าจะเอาเวลาไปให้เมีย แล้วคนไข้กูอีกล่ะ กูก็เลยตั้งเป้าไว้ว่าจะไม่มีเมีย”
