สองสายตาจ้องเขม็ง ต่างฝ่ายต่างมองกันแบบไม่มีใครยอมหลบ พ่ออิงฟ้าหน้านิ่งขรึม ขากรรไกรขบแน่น ริมฝีปากตึงเครียด รอยย่นตรงหว่างคิ้วสื่ออารมณ์หงุดหงิดที่เก็บกลั้นไว้ ดวงตาคมกริบเต็มไปด้วยคำถามและความไม่พอใจ
ขณะที่ภูผากลับนั่งเอนพิงพนักพิงเบาๆ ใบหน้ายังมีร่องรอยซีดจากพิษไข้ แต่ริมฝีปากกลับยิ้มกว้างอย่างไม่สะทกสะท้าน ดวงตาแพรวพราวกวนประสาท ทำเอาความดันของว่าที่พ่อตาพุ่งทะยานขึ้นเป็นระยะ ไอ้เด็กคนนี้มันกวนตีนใช่เล่น ขนาดกับว่าที่พ่อตามันยังไม่เว้น
"จะเอายังไง...มานอนกับลูกสาวฉันแบบนี้ นายรับผิดชอบไหวเหรอ"
เสียงเข้มจริงจังของพ่ออิงฟ้าเอ่ยถามขึ้น ท่ามกลางบรรยากาศที่ตึงเครียดเหมือนมีหมอกควันแห่งความไม่ไว้ใจลอยอ้อยอิ่งอยู่ทั่วห้อง
"คุณพ่อตาจะเรียกสินสอดเท่าไหร่ก็ว่ามาเลยครับ"
ภูผายิ้มบางๆ ยกคิ้วขึ้นอย่างไม่ยี่หระ น้ำเสียงแน่วแน่ไม่มีแววลังเล ทำเอาพ่ออิงฟ้าเบิกตาเล็กน้อยด้วยความไม่คาดคิด
"สิบล้าน
