เธอเป็นหมอ
1452 คำ
@1 สัปดาห์ต่อมา
นั่งรอนอนรอ หายใจเข้าออกอย่างเบื่อหน่ายมาหลายวัน ภูผาแทบกินไม่ได้นอนไม่หลับ หลังจากวันนั้นที่ได้เห็นหน้า เก็บใบหน้าหวานไปฝันเปียกแทบจะทุกคืน เธอมันร้าย ทำเขาเสียระบบจนควบคุมตัวเองไม่อยู่ ได้ยินไอ้หน้าปลาไหลเรียกเธอว่า อิงฟ้า ชื่อเธอใช่ไหม ต้องใช่แน่ๆ จดจำชื่อเธอได้ขึ้นใจ หนึ่งสัปดาห์มานี้ไม่เป็นอันทำอะไร มุ่งมั่นอยู่กับการหาข้อมูลของเธอ
เขาทิ้งตัวนั่งพิงพนักโซฟาอย่างเหนื่อยล้า มือข้างหนึ่งยกขึ้นขยี้เส้นผมยุ่งๆ อย่างหัวเสีย ขอบตาเริ่มคล้ำเพราะอดหลับอดนอน ความคิดวนเวียนไม่หยุดหย่อน ในหัวมีแต่ภาพหญิงสาวที่บังอาจเข้ามาวนเวียนในฝันอย่างไม่ให้พักใจ นัยน์ตาคมกริบฉายแววกระวนกระวายตลอดเวลา
"ได้เรื่องยังไงบ้างวะ"
"มึงอยากรู้เรื่องอะไรบ้างล่ะ เรื่องล่ะห้าพัน จ่ายมา" กระทิง
"ไอ้สัด ! รีบพูดมา อย่ามากวนตีน"
เสียงตะคอกต่ำลอดไรฟันที่กัดแน่นจนกรามขึ้นสันชัดเจน ดวงตาดุจัดจนใครเห็นก็ต้องหลบตา ยกเว้นเพื่อนสนิทที่ยังกลั้นหัวเราะไว้แทบไม่อยู่
"เห่อะ ! อารมณ์ฉุนเฉียว อยากรู้ขนาดนั้นเชียว" กระทิงแกล้งแหย่เล่น ยิ่งเห็นอาการร้อนรนของเพื่อนรักยิ่งนึกอยากสนุก
กระทิงยักไหล่อย่างไม่ยี่หระ มือหนึ่งกอดอก ส่วนอีกมือถือซองเอกสารพลิกไปพลิกมาอย่างยั่วโมโห
"มึงจะพูดหรือไม่พูด ถ้ายังลีลามึงจะโดนบาทากูนะไอ้เพื่อนเวร"
ภูผาลุกพรวดขึ้น เดินเข้าไปยืนเท้าสะเอวจ้องหน้ามันอย่างเอาเรื่อง สายตาแข็งกร้าวจนกระทิงต้องยกมือทั้งสองขึ้นเป็นเชิงยอมแพ้
"เออๆ....จะบอกเดี๋ยวนี้ล่ะครับคุณภูผา ทำเป็นใจร้อนไปได้"
กระทิงหัวเราะก่อนจะยื่นข้อมูลที่ได้รับไปให้กับไอ้เพื่อนเทวดา เกิดมามันมีแต่สั่ง สั่งทุกคน ไม่เว้นแม้แต่เพื่อนรักอย่างเขา ภูผาคว้าซองเอกสารมาเปิดอย่างรวดเร็ว ดวงตาไล่อ่านทุกบรรทัดด้วยความกระหาย อยากรู้ อยากแน่ใจ จิตใจพลุ่งพล่านอย่างควบคุมไม่อยู่
"เธอชื่อ อิงฟ้า ตามที่มึงได้ยินวันนั้นแหละ เป็นลูกเจ้าของโรงพยาบาลชื่อดังใจกลางเมืองที่พ่อมึงเคยไปรับการรักษาอยู่บ่อยๆ และที่น่าสนใจคือ...เธอเป็นหมอ...."
ดวงตาคมเข้มเบิกกว้างขึ้นทันทีเมื่อได้ยินประโยคสุดท้าย ความตกใจ ความหลงใหล และความทึ่งผสมปนเปกันอย่างไม่อาจแยกออก มือที่ถือเอกสารแน่นจนสันกระดาษบิดงอ ขณะที่หัวใจเต้นแรงจนรู้สึกได้จากอกแน่นๆ ของตัวเอง
"หมอ ??? เป็นหมอได้ไงวะ หน้าตาอย่างกับเด็กมัธยม"
ภูผาขมวดคิ้วแน่น จ้องหน้าเพื่อนอย่างไม่เชื่อสายตา มือหนึ่งยกขึ้นเกาหัวเบาๆ อย่างไม่เข้าใจในสิ่งที่ได้ยิน ปากขมุบขมิบพึมพำเหมือนไม่เชื่อว่าเด็กหน้าหวานที่ทำเขาเสียศูนย์แทบทุกวันจะเป็นหมอจริงๆ
"เออ..กูก็ว่างั้น แต่เธอเป็นหมอจริงๆเว้ย ตอนนี้ทำงานอยู่ที่โรงพยาบาลในเครือของพ่อตัวเอง"
กระทิงยักไหล่ใส่ แล้วตอบเสียงนิ่ง ดวงตากวาดมองเพื่อนที่ดูเหมือนจะอึ้งค้างกับข้อมูลตรงหน้า
"สัด !!! นี่กูได้เมียเป็นหมอเหรอวะ โคตรเด็ดเลยว่ะ"
ภูผายิ้มให้กับตัวเอง ก้มมองพื้นอย่างเหม่อลอย ก่อนจะแสยะยิ้มอย่างพึงพอใจ ดวงตาวาววับด้วยความตื่นเต้น รอยยิ้มที่ปรากฏบนใบหน้าเขาตอนนี้ดูมีความสุขผิดปกติ หัวใจเต้นแรงจนเจ้าตัวรู้สึกได้ มันเหมือนเด็กเพิ่งได้ของเล่นใหม่ที่รอมานาน
"เขาเอามึงเป็นผัวแล้วเหรอ ทึกทักเอาเองเก่ง มึงยังไม่ได้สถานะนั้นจากเขาครับเพื่อน"
กระทิงถึงกับถอนหายใจยาว ส่ายหน้าช้าๆ ด้วยความเอือมระอา สายตาหยีลงเหมือนจะกลั้นขำกับความมโนขั้นสุดของเพื่อนรัก
"ก็เอากันแล้ว เรียกเมียผิดตรงไหน"
เสียงตอบกลับจากภูผาทำเอากระทิงเบิกตากว้าง ก่อนจะยกมือขึ้นกุมขมับอย่างปวดหัว ไม่อยากจะเชื่อในความหน้าด้านหน้าทนของมัน
"กับคนอื่นไม่เห็นมึงเคยเรียก"
น้ำเสียงเพื่อนประชดเล็กน้อย พร้อมกับเลิกคิ้วสูงจ้องใบหน้าหล่อของภูผาอย่างจับผิด
"ก็คนนี้กูถูกใจ กูชอบ กูพอใจ อยากได้เป็นเมีย จบไหม ?"
ภูผาพูดจบก็เหยียดยิ้มมุมปาก ดวงตาฉายแววจริงจัง ไม่ได้ล้อเล่นแม้แต่น้อย แววตาของคนตกหลุมรักเข้าเต็มเปา บ่งบอกชัดว่าหมายมั่นปั้นมือจะเอาให้ได้
"เห่อะ ! จีบเขาให้ติดก่อนเฮ่อะ ได้ข่าวว่าหมออิงฟ้าเธอมีแฟนแล้วนะ แต่ช่วงนี้น่าจะมีปัญหากัน เห็นเขาบอกเลิกติดต่อกันมาพักใหญ่"
กระทิงพูดพลางยักคิ้ว สายตาเปรยๆ เหมือนกำลังท้าทายให้เพื่อนคนนี้ลุกขึ้นมาทำอะไรสักอย่าง
"ไอ้หน้าปลาไหลนั่นแน่ๆ กูว่าแล้วมันดูแปลกๆ"
เสียงของภูผาเปลี่ยนเป็นจริงจังทันที แววตาแข็งกระด้างขึ้นเมื่อพูดถึงชายอีกคน มือสองข้างกำหมัดแน่น เส้นเลือดที่มือปูดโปนขึ้นเล็กน้อย แสดงถึงความหึงหวงที่กำลังปะทุ
"หึ ! เรียกซะกูอยากจะเห็นหน้า...พูดจาแบบนี้หึงเขาอ่ะดิ...หึงตั้งแต่ยังไม่มีสถานะเลยนะมึง"
กระทิงยิ้มมุมปาก ลอบมองสีหน้าเคร่งเครียดของภูผาด้วยความขบขัน
"อย่าว่าแต่หึง ตอนนี้กูโคตรหวง ทำไงดีวะ ถ้าเกิดเธอกลับไปคืนดีกับมัน กูต้องอกหักแน่"
น้ำเสียงของภูผาอ่อนลงอย่างเห็นได้ชัด ดวงตาที่เคยแข็งกระด้างเริ่มสั่นไหว แววตาเปี่ยมความกังวล ริมฝีปากเม้มแน่นในจังหวะที่จิตใจเริ่มสั่นคลอน
"มึงก็ลุยก่อนที่เธอจะกลับไปดิ...ถ้าชอบก็จีบ เดินหน้าจีบไปเลยเพื่อน"
กระทิงตบไหล่เพื่อนแน่น ๆ หนึ่งที แววตาส่งกำลังใจเต็มที่ให้
"งั้นพรุ่งนี้กูจะแกล้งป่วย จะได้ไปหาหมอ..กูจะให้คุณหมอคนสวยวินิจฉัยโรคให้"
ภูผาหลุดยิ้มเจ้าเล่ห์ สายตาเป็นประกายอย่างมีแผนในใจ พูดพลางเอนหลังพิงโซฟาเหมือนกำลังวาดฝันถึงการพบหน้าเธออีกครั้ง
"เอาแบบรักษาระยะยาวเลยมั้ยล่ะ ป่วยธรรมดาน่าจะไม่ถึงมือเธอ"
กระทิงหัวเราะเบาๆ ยกขาขึ้นไขว่ห้าง ขยับตัวอย่างสบายใจ แต่สายตายังไม่ละไปจากเพื่อนสุดบ้ารักของเขา
"มึงหมายความว่า ???"
"ถ้าอยากเจอคุณหมออิงฟ้าคนสวยของมึง เจ็บป่วยธรรมดามึงไม่ได้เจอหรอก นอกจากมึงจะเป็นบ้า"
"บ้า...?.ทำไมต้องบ้าด้วยวะ...."
ภูผาขมวดคิ้ว ถามเสียงต่ำ สายตาเริ่มหวาดระแวงว่ามันจะกวนประสาทอะไรอีก
"ว่าที่เมียมึงอ่ะเป็นหมอจิตเวช ถ้าอยากเจอก็ต้องลงทุนหน่อย มึงลองบ้าบอเสียสติสักเดือนสองเดือนดูดิ รับรองได้เจอเธอแน่ๆ อยากเจอก็ลงทุนหน่อย...ฮ่า ฮ่า ฮ่า"
กระทิงหัวเราะลั่น โยนหมอนอิงใส่เพื่อนอย่างขำขัน ท่ามกลางเสียงสบถของอีกคนที่แทบจะกระโจนเข้ามาต่อยให้หายคันปาก
"ไอ้สัด!!!! กวนตีนล่ะมึงอ่ะ..."
ภูผาหรี่ตามองอย่างเอาเรื่อง ก่อนจะคว้าหมอนข้างตัวปาใส่มันคืนบ้าง ทั้งห้องเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะ เสียงสบถ และกลิ่นอายความร้อนรนของคนกำลังตกหลุมรัก
"กูพูดจริง คุณหมออิงฟ้าของมึงเป็นหมอจิตเวช กูสืบมาไม่ผิดแน่"
"อันนั้นอ่ะกูเชื่อ แต่มึงจะให้กูแกล้งบ้าเสียสติเพืีอที่จะได่เจอเธอเนี่ยนะ ปัญญาอ่อน"
"ปัญญาอ่อนยังไงวะ กูว่าเป็นวิธีที่เข้าหาเธอได้เร็วและตรงจุดที่สุดแล้ว"
กระทิงยังคงยืนยันในแผนการบ้าบอของตัวเองอย่างภาคภูมิ ใบหน้ากลั้นขำไม่อยู่
"หึ...ขืนกูทำแบบนั้น หมออิงฟ้าก็คิดว่ากูบ้าอ่ะดิ ใครจะอยากเอาคนบ้าทำผัววะ"
ภูผาพ่นลมหายใจออกทางจมูกอย่างหัวเสีย ก่อนจะทิ้งตัวนั่งพิงพนักอีกครั้ง กอดอกมองเพดานเหมือนกำลังวางหมากบางอย่างในหัว
"เออว่ะ...จริงอย่างที่มึงพูด แล้วมึงจะทำยังไงวะ"
"กูมีวิธีของกูก็แล้วกัน มึงรอดูได้เลย กูจะเอาหมออิงฟ้ามาเป็นแฟนให้ได้"
ภูผายิ้มร้ายกับแผนการที่กำลังคิดเอาไว้ ไม่รู้จะสำเร็จหรือไม่ แต่คนนี้ถูกใจ คนนี้ใช่เลย และเขาเองรู้สึกถูกชะตากับเธอมากๆ เกิดมาเป็นเสือทั้งชีวิต ดันมาตกม้าตายตอนอายุยี่สิบเอ็ด เสือหลงเหยื่อคำนี้ใช้กับเขาไม่ผิดแน่
- ผู้เขียน
