คนคุยของคุณหมอ
2175 คำ
@โรงพยาบาล
บรรยากาศภายในโรงพยาบาลเย็นเงียบอย่างเป็นระเบียบ กลิ่นน้ำยาฆ่าเชื้อจางๆ ลอยคลุ้งในอากาศ ทำให้ความรู้สึกตึงเครียดแผ่คลุมเบาๆ โดยเฉพาะเมื่อย่างก้าวเข้าสู่เขตตรวจจิตเวช ภูผาเดินเข้ามาอย่างมั่นใจ ใบหน้าหล่อกวนพ่วงรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ มือหนึ่งซุกกระเป๋ากางเกงอีกข้างถือแฟ้มประวัติปลอมๆ ที่เตรียมมาอย่างแนบเนียน
"ก่อนเข้ามานายอ่านป้ายดูรึยัง"
เสียงหวานแต่จริงจังของหมออิงฟ้าดังขึ้น พร้อมกับคิ้วเรียวที่ขมวดเล็กน้อยเมื่อเห็นผู้ชายตรงหน้าทำหน้าทะเล้นไม่เข้ากับบรรยากาศห้องตรวจ
"ครับ อ่านจนจำขึ้นใจ 'ห้องตรวจผู้ป่วยจิตเวช'"
ภูผาตอบหน้าตาย ดวงตาวิบวับราวกับตั้งใจเล่นบทบาทให้ถึงที่สุด ริมฝีปากยกยิ้มกวนประสาทเล็กน้อย ขณะที่เธอส่งสายตามองอย่างจับผิด
"แปลว่านายมีภาวะผิดปกติทางจิตเหรอ"
เสียงของเธอเรียบนิ่ง มือถือปากกาขยับเขียนอะไรบางอย่างลงในแฟ้มเบื้องหน้า ทว่าแววตานั้นเริ่มมีแววไม่ไว้ใจ
"เปล่าครับ ผมมีภาวะผิดปกติทางใจ พอดีโดนคนแถวนี้ขโมยหัวใจไป ฟันแล้วทิ้งไม่ยอมรับผิดชอบ"
ภูผาเอนตัวพิงเก้าอี้อย่างสบาย ท่าทางไร้ความเกรงใจต่อสถานที่ รอยยิ้มขี้เล่นยังติดอยู่บนมุมปาก ขณะที่สายตาจับจ้องใบหน้าหวานของหมอสาวไม่วางตา
"นี่นาย จะพูดจาอะไรให้เกียรติสถานที่ด้วย"
หมออิงฟ้าถอนหายใจแรง ดวงตาค้อนใส่เล็กน้อยก่อนจะหลบสายตาไปทางอื่นเพื่อเลี่ยงไม่ให้เขาเห็นแก้มที่เริ่มแดงระเรื่อเพราะคำพูดกะล่อนนั่น
"ก็มันจริงนิครับ พี่หมอคนสวยฟันเด็กอย่างผมแล้วทิ้งกัน ไม่คิดจะรับผิดชอบชีวิตน้อยๆ ของผมเลยหรือไง" : แสร้งทำหน้าเศร้า ส่งสายตาออดอ้อน แต่เธอดันเมินหน้าหลบหนีกันไปซะงั้น
ภูผายกมือขึ้นกุมอกแสร้งทำเป็นเจ็บปวด น้ำเสียงเว้าวอนอย่างตั้งใจจะยั่วให้เธอเขินจนทนไม่ไหว ดวงตากลมโตของเขาเปล่งประกายอย่างคนได้เปรียบเกม
"ใครจะไปรู้ว่านายยังเป็นเด็ก...ไม่เห็นจะเด็กเลยสักนิด"
เธอพูดเสียงเบา กลอกตาใส่อย่างเอือมระอา ก่อนจะปรายตามองชายตรงหน้าอย่างหมั่นไส้เล็กๆ แววตาฉายความประหม่าเจือปนเขินอายแบบไม่เต็มใจยอมรับนัก
"อันนั้นมันไม่เด็กครับ มันโตเกินวัยด้วยซ้ำ :)"
เขาตอบทันควัน พร้อมยักคิ้วกวนๆ ส่งยิ้มทะเล้น ริมฝีปากยกขึ้นอย่างมั่นใจเต็มร้อย ก่อนจะเอนตัวเล็กน้อยไปด้านหน้า ประชิดโต๊ะตรวจเหมือนจะท้าทายให้เธอหลุดอาการอีกครั้ง
"ฉันไม่ได้หมายถึงแบบนั้น ฉันหมายถึงหน้าตาของนายอ่ะไม่เหมือนเด็กเลยสักนิด"
หมออิงฟ้าขมวดคิ้ว สายตาพยายามแข็งขืนไม่ให้วูบไหว แม้หัวใจจะเต้นผิดจังหวะไปบ้างกับการจ้องตาเจ้าเล่ห์นั้น
"พี่อย่ามาเปลี่ยนเรื่องเลยดีกว่า ที่มาวันนี้ผมแค่อยากจะมาเรียกร้องหาความรับผิดชอบ"
ภูผายืดตัวขึ้นนั่งหลังตรง สีหน้าจริงจังจนน่าตกใจ ราวกับว่านี่คือคดีความใหญ่หลวงของชีวิต ดวงตาคมจับจ้องใบหน้าสวยตรงหน้าไม่มีลดละ
"รับผิดชอบ?? รับผิดชอบอะไรไม่ทราบ"
เธอเลิกคิ้วสูง มองอีกฝ่ายด้วยสีหน้าประหลาดใจปนตื่นตระหนก มือกำปากกาแน่นเหมือนพยายามตั้งสติ
"พี่ได้ผมแล้ว พี่จะรับผิดชอบยังไง"
เขาพูดหน้าตาย พร้อมยักไหล่เบาๆ ท่าทางสบายเกินกว่าเหตุ สายตายังคงไม่ละจากเธอแม้แต่วินาทีเดียว
"นี่นาย....นายเป็นคนทำเองทั้งหมด ฉันแค่นอนเฉยๆ จะมาถามหาความรับผิดชอบอะไรกัน"
เสียงเธอเริ่มสั่นเล็กน้อย มองเขาอย่างไม่อยากเชื่อในความหน้าด้านเกินพิกัดแบบนี้ ใบหน้าเริ่มขึ้นสีแดงจางๆ ขณะที่พยายามปรามสายต ของตัวเองไม่ให้หลบเลี่ยงอย่างน่าอาย
"ยอมรับแล้วสินะ ว่าผู้หญิงคนนั้นคือพี่จริงๆ :)"
ภูผายิ้มจนแก้มแทบปริ สุดท้ายเธอก็หลุดออกมาจนได้ ปฏิเสธเสียงแข็งมาโดยตลอด พอหลอกล้อนิดๆหน่อยๆคุณหมอคนสวยกลับส่อพิรุษออกมาให้จับได้ซะงั้น เขาเอียงคอเล็กน้อย แววตาแพรวพราวอย่างพอใจ ริมฝีปากคลี่ยิ้มอย่างผู้ชนะ เกมที่เขาวางไว้ในหัวดูเหมือนจะเริ่มได้ผล ความสุขแผ่กระจายในอก แทบจะกลั้นเสียงหัวเราะร่าไม่อยู่
"นายมันเด็กแสบ...นายหลอกฉัน"
อิงฟ้าขมวดคิ้ว ดวงตาเรียวหรี่ลงจ้องหน้าเขาอย่างเอือมระอาปนหงุดหงิด เสียงหายใจเธอแผ่วแรงขึ้นเล็กน้อยราวกับต้องใช้ความอดทนกลั้นอารมณ์ที่ปะทุ
"หลอกอะไรกันครับ ผมก็พูดตามความจริง"
ภูผายักคิ้วส่งยิ้มกวน ๆ ดวงตาวาวโรจน์อย่างคนมีเล่ห์เหลี่ยม เขาเอนตัวพิงเก้าอี้ มือหนึ่งกอดอก อีกข้างดีดนิ้วเบา ๆ ราวกับท้าทายให้เธอเถียงกลับมา
"ตกลงจะเอายังไง ต้องการเท่าไหร่ก็ว่า..."
อิงฟ้าพูดเสียงแข็ง แววตาขุ่นเขิน เธอวางปากกาลงบนโต๊ะด้วยท่าทางไม่พอใจนัก ข้อมือขยับเล็กน้อยเหมือนต้องการปัดความดื้อด้านของเขาให้หายไปจากสายตา
"เท่าไหร่คืออะไรครับ พูดให้มันเคลียร์ๆ"
ภูผาขยับตัวเล็กน้อย ริมฝีปากแสยะยิ้ม ดวงตาคมกริบจ้องเธอราวกับอยากให้เธอพูดออกมาตรง ๆ
"อย่ามาลีลา ฉันไม่มีเวลามาพูดจาไร้สาระกับนายได้ทั้งวันหรอกนะ ต้องการเท่าไหร่ ค่าเสียหายของนาย"
น้ำเสียงอิงฟ้าเริ่มหงุดหงิด เธอยกมือขึ้นกอดอก สายตาจ้องเขาด้วยความรำคาญปนระอาใจ
"ต้องการสถานะจากพี่ ไม่ได้ต้องการเงิน เงินอ่ะผมมีเยอะแล้ว บ้านผมรวย หวังว่าพี่คงจะเข้าใจนะ"
ภูผายักไหล่ ส่งสายตาเจ้าเล่ห์ ดวงตาทอแสงจริงจังในประโยคสุดท้ายราวกับต้องการให้เธอรับรู้ว่าเขาพูดด้วยใจจริง
"สถานะอะไร...??"
เสียงของเธอแผ่วเบาลงเล็กน้อย แต่คิ้วยังขมวดแน่นด้วยความสับสน
"แล้วพี่จะให้เป็นอะไรล่ะ อย่าลืมนะว่าเราสองคน.....ป๊าบๆ กันแล้ว" : ทำท่าทียี่ยวน สองมือประกบทำท่าสิบแปดบวก เด็กอะไรกวนชะมัด แถมยังดื้อดึงไม่ยอมจบง่ายๆ
ภูผาแกล้งยักคิ้วและโน้มตัวเล็กน้อย ยิ้มกว้างอย่างภาคภูมิใจที่ได้เห็นสีหน้าของหมอสาวขึ้นสีแดงด้วยความอาย
"นายเลิกพูดจาแบบนี้สักที อยากได้สถานะอะไรก็ว่ามา"
อิงฟ้าสูดลมหายใจเข้าลึก พยายามตั้งสติ สายตาเธอแข็งขืนไม่ยอมสบตาเขาตรง ๆ
"แฟน...ผมอยากเป็นแฟนพี่หมอครับ :)"
น้ำเสียงของภูผานุ่มลงแต่ยังคงกวนเล็กน้อย ริมฝีปากยกยิ้มละมุน ดวงตาเปล่งประกายอย่างคนกำลังสารภาพจริงจัง
"ไม่มีทาง ฉันไม่ยอมคบกับเด็กอย่างนายหรอก"
อิงฟ้าส่ายหน้าแรง ๆ ใบหน้าหวานเต็มไปด้วยความแน่วแน่และพยายามไม่ให้หวั่นไหวต่อสายตาของเขา
"งั้นผมจะร้องเรียน ผมจะบอกผอ.โรงพยาบาลว่าพี่หลอกฟันผม ผมจะประกาศลงโซเชียลว่าคุณหมออิงฟ้าได้กับผมแล้วไม่ยอมรับผิดชอบ"
น้ำเสียงภูผาเจือความกรุ้มกริ่มปนจริงจัง เขาโน้มตัวไปข้างหน้า สายตาคมดุจเสือกำลังจับเหยื่อ สร้างแรงกดดันให้อีกฝ่ายใจสั่น
"นายจะบ้าเหรอ!!!! อย่ามาล้อเล่นแบบนี้นะ ฉันไม่ตลกด้วย"
อิงฟ้าขึ้นเสียง ใบหน้าแดงก่ำด้วยทั้งความโมโหและเขินอาย มือทั้งสองวางแน่นบนโต๊ะตรวจเหมือนจะกันเขาออกไปจากพื้นที่ของเธอ
"ผมก็ไม่ตลก ผมจริงจัง ผมเสียหายนะ ยังเด็กอยู่เลย ถ้าพี่ได้ผมไปเป็นแฟนรับรองเหมือนถูกรางวัลที่หนึ่ง"
ภูผายกยิ้มกว้าง สายตาส่อแววเอาแต่ใจเหมือนเด็กที่อยากได้ของเล่นชิ้นโปรดและไม่ยอมแพ้
"ถูกหวยใต้ดินน่ะสิไม่ว่า" : อิงฟ้าทำหน้าตาเหนื่อยหน่าย เด็กอะไรพูดยากซะมัด นอนด้วยกันแค่คืนเดียว One Night Stand เห็นออกจะเยอะแยะ และดูท่าทางเด็กนี่ก็ไม่ธรรมดา มีประสบการณ์กระแทกไม่ยั้งจนฟ้าสางขนาดนั้น คงไม่ใช่ครั้งแรกมั้ง จะมาเรียกร้องอะไรจากเธอ
อิงฟ้าพ่นลมหายใจเบา ๆ สายตาหลุบต่ำ ริมฝีปากเม้มแน่นราวกับกำลังหาคำพูดสวนกลับ
"ผมอยากคบกับพี่ พี่คือผู้หญิงคนแรกที่ทำให้ผมตกหลุมรักตั้งแต่ยังไม่เห็นหน้า แค่ได้ยินเสียงครางผมก็เก็บเอาไว้ฝันเปียกตั้งหลายคืน แบบนี้พี่ต้องรับผิดชอบ"
ดวงตาคมของภูผาเปล่งประกายจริงจังขณะเอ่ยถ้อยคำหว่านเสน่ห์ น้ำเสียงทุ้มต่ำกดเบา ๆ ทำให้บรรยากาศในห้องตรวจอึดอัดขึ้นทันตา
"โรคจิต"
อิงฟ้าพึมพำเสียงเบา พลางเบือนหน้าหนีเพื่อซ่อนสีหน้าแดงระเรื่อที่ไม่อยากให้เขาเห็น
"ก็จิตแต่กับพี่คนเดียวแหละ ทำผมรวนไปหมด เป็นแฟนกับผมเถอะนะ สัญญาจะเป็นเด็กดีไม่ดื้อไม่ซน เชื่อฟังพี่ถูกอย่างเลยครับ"
ภูผายกมือขึ้นเหมือนให้คำสาบาน ท่าทางกึ่งจริงจังกึ่งอ้อนวอน ดวงตาจับจ้องเธออย่างไม่ละวาง
"ฉันเป็นหมอ นายเป็นนักศึกษา เราสองคนมันคนล่ะรุ่นกัน นายจะมาชอบฉันทำไม ไปชอบสาวๆ สวยๆ รุ่นเดียวกันไม่ดีกว่าเหรอ"
อิงฟ้าพูดพร้อมกับกอดอกแน่น น้ำเสียงเริ่มอ่อนลงเล็กน้อยราวกับอยากหาทางออกให้กับสถานการณ์นี้
"สวยกว่าพี่ก็เจอมาเยอะแล้วครับ ถ้าจะชอบชอบไปนานแล้ว ไม่รู้แหละเอาเป็นว่าผมจะแจ้งให้พี่ทราบ ว่าต่อจากวันนี้เป็นต้นไป ถ้าไม่ให้เป็นแฟน ผมมีสถานะเป็นคนคุยก่อนก็ได้ ผมจะตามจีบพี่ จีบจนกว่าพี่จะใจอ่อน ยอมตกลงเป็นแฟนกับผม"
ภูผาพูดด้วยน้ำเสียงมั่นใจ สายตาแน่วแน่ราวกับประกาศศึก
"นะ..นาย!"
เสียงอิงฟ้าสั่นเล็กน้อย ดวงตาเบิกกว้างเพราะทั้งตกใจและไม่อยากเชื่อความหน้าด้านของเด็กตรงหน้า
"และระหว่างที่เราสองคนอยู่ในสถานะคนคุย พี่ห้ามคุยกับผู้ชายคนอื่นเด็ดขาด รวมถึงไอ้หน้าปลาไหลคนนั้นด้วย"
ภูผากัดฟันเบา ๆ แววตาหึงหวงฉายชัด ร่างกายโน้มไปข้างหน้าราวกับจะครอบครองพื้นที่รอบตัวเธอ
"นี่นาย!!! ฉันยังไม่ได้ตกลงอะไรกับนายเลยนะ"
อิงฟ้าถลึงตาใส่ มือเท้าสะเอวด้วยความหงุดหงิด
"ก็อกๆๆ ขออนุญาตค่ะคุณหมอ" : พยาบาลสาวเคาะประตูหน้าห้องก่อนจะเดินเข้ามาในห้องตรวจ
เสียงเคาะทำลายบรรยากาศตึงเครียดในทันที อิงฟ้าหันไปมองด้วยสีหน้าโล่งใจเล็กน้อย
"มีอะไรคะคุณน้ำ"
"พอดีมีคนไข้ที่คุณหมอนัดเอาไว้มารอพบค่ะ ให้เข้ามาตอนไหนคะ ญาติคนไข้แจ้งว่าคุณหมอนัดสิบโมงเช้า ตอนนี้เลยเวลามาสิบนาทีแล้ว น้ำเลยเข้ามาสอบถามค่ะ เผื่อคุณหมอจะเลื่อนนัด" : เนื่องจากญาติคนไข้มานั่งรอพบคุณหมอนานกว่าปกติ แถมยังเป็นผู้ป่วยวีไอพี ปกติหมออิงฟ้าไม่เคยให้คนไข้รอ เธอจึงถือวิสาสะขออนุญาตเข้ามาสอบถาม
"เออ....คือ..นะ..น้ำไม่ทราบว่าคุณหมอมีแขก ขอโทษด้วยนะคะ"
"สวัสดีครับ"
พยาบาลสาวหันไปมองหนุ่มหล่อหน้าคม พรางเผยรอยยิ้มเขินอาย เมื่อคนหล่อยิ้มทักทายตามมาทยาท ก่อนจะหันไปจ้องมองคุณหมออิงฟ้าด้วยสายตาออดอ้อน
"เฮ้อ ~~ นายกลับไปก่อน ฉันต้องตรวจคนไข้"
อิงฟ้าถอนหายใจเบา ๆ เสียงเหนื่อยหน่าย มือยกขึ้นดันหน้าผากตัวเองเบา ๆ อย่างปวดหัว
"แลกเบอร์แลกไลน์กันก่อนดิครับ ไม่งั้นผมไม่กลับนะ"
ภูผาเอนตัวพิงโต๊ะตรวจ ยิ้มเจ้าเล่ห์แบบไม่ยอมแพ้
"ก็ได้ ... นี่นามบัตรฉัน เบอร์โทรกับไลน์อยู่ในนี้ นายก็แอดมาล่ะกัน"
เธอยื่นนามบัตรให้ด้วยความจำยอม มือสั่นเล็กน้อยเพราะความหงุดหงิดปนความอาย
"พูดง่ายๆ แบบนี้น่ารักที่สุดเลยรู้ไหมครับ :)"
ภูผารับนามบัตร ยิ้มกว้าง ดวงตาเปล่งประกายอย่างพอใจ
"รีบออกไปได้แล้ว ฉันจะได้ทำงานสักที"
"ครับ ตอนเย็นผมโทรหานะ จุ๊บ!"
ทำปากจุ๊บไปหนึ่งทีก่อนจะยิ้มเจ้าเล่ห์ให้แล้วเดินออกจากห้องอย่างอ้อยอิ่ง พอประตูห้องตรวจถูกปิดลง หมออิงฟ้าถอนหายใจออกมาทันที
"เหมือนเขาจะชอบคุณหมอนะคะ" พยาบาลสาวยิ้ม..เอ่ยปากแซวคุณหมอคนสวย
"คนไข้รายใหม่น่ะ พอดีมีปัญหาด้านสภาวะจิตผิดปกติ คุณน้ำเชิญคนไข้ที่นัดไว้เข้ามาได้เลยนะคะ"
ยิ้มให้พยาบาลสาว ในขณะที่จิตใจมันว้าวุ่น ปวดหัวไม่น้อยกับเด็กดื้อคนนั้น วันนี้บุกมาถึงโรงพยาบาล แล้ววันต่อๆ ไปล่ะไม่ไปถึงบ้านเธอเลยเหรอ ดื้อแถมยังตื้อเก่ง ดูท่าจะไม่ยอมจบง่ายๆแน่ ยิ่งคิดยิ่งน่าปวดหัว
- ผู้เขียน
