คุณหมอครับ ผมรักเข้าแล้ว

ขยับสถานะ

สองคนเดินออกมาจากโรงหนัง โดยมีหมออิงฟ้าเดินนำหน้า และภูผาเดินตามมาติดๆ คนหล่อยิ้มไม่หุบ สองมือล้วงกระเป๋ากางเกงของตนเองเอาไว้ สองเท้าก้าวเดินอย่างสบายอารมณ์ แสงไฟถนนอ่อนๆ สาดส่องบนใบหน้า ผิวพรรณของทั้งสองดูเนียนนุ่ม ท่าทางผ่อนคลาย รอยยิ้มเผยความสุขใจที่ได้ใช้เวลาร่วมกัน

"รีบจังเลยครับ"

เสียงพูดแฝงความอ่อนโยน ประกอบกับสายตาที่มองตามร่างบางของหมออิงฟ้า ที่ก้าวเร็วไปข้างหน้า ร่างกายเธอดูมั่นคงแต่ก็แฝงความเร่งรีบเล็กน้อย

"ฉันมีเวรต่อ"

คำตอบของเธอแสดงถึงความรับผิดชอบ แต่แววตาก็ยังคงอ่อนโยน แม้จะเหน็ดเหนื่อยจากหน้าที่ ดวงตาที่สบตาเขาในชั่วขณะสั้นๆ นั้น เต็มไปด้วยความจริงใจ

"โกหกอีกแล้วนะ ทำไมพี่ชอบโกหกผมจัง"

ภูผายิ้มมุมปาก หัวเราะเบาๆ เสียงทุ้มต่ำแฝงความขี้เล่น สายตาจับจ้องอย่างชอบใจ แววตาเป็นประกายระบายความผูกพัน

"เฮ้อ ~~ นายนี่มันแสนรู้ แสนรู้มากจริงๆ "

เธอทำหน้าหงุดหงิดปนขำ เลิกคิ้วมองเขาอย่างเจ้าเล่ห์ มือขยับจัดผมเบาๆ พร้อมกับแววตาที่เต็มไปด้วยความรู้สึกซุกซนและความรักซ่อนอยู่ในนั้น

"ขอบคุณครับที่ชม :)"

ภูผาทำหน้ามึน ยิ้มรับคำชมอย่างจริงใจ ปลายริมฝีปากเผยรอยยิ้มที่ไม่ใช่แค่ประชด แต่มันเต็มไปด้วยความสุขใจ แม้ไม่แน่ใจว่าเธอประชดหรือจริงจัง แต่ก็ไม่ใส่ใจ เพราะแค่ได้พูดคุยกับคุณหมอคนสวยแบบนี้ ใจก็อบอุ่นขึ้นมาแล้ว

"รอด้วยครับ.."

เขาพูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆ แต่มีความตั้งใจเต็มเปี่ยม หันมองไปทางเธอด้วยสายตาแสดงถึงความห่วงใยและความหวังดีที่อยากให้เธอไม่ต้องเร่งรีบจนเกินไป

"ชักช้า..."

คำพูดของเธอมีน้ำเสียงแหย่เล่น ท่าทางยิ้มกว้าง สายตาเป็นประกาย ความรู้สึกสนุกสนานและผ่อนคลายเริ่มลอยอยู่ในอากาศ

"ชักเร็วอยู่นะ ไม่เชื่อมาลอง"

เขาเงยหน้าขึ้น แววตาท้าทายเล็กน้อย แสดงความมั่นใจในตัวเองด้วยท่าทางชิลๆ ยิ้มกว้างพร้อมเสียงหัวเราะในลำคอ

"อย่ามากวน ไหนบอกว่าหิว หิวก็รีบเดินเข้าสิ"

เธอพูดอย่างจริงจังปนขำ มือชี้ไปข้างหน้าอย่างสั่งสอนเล็กๆ แต่กลับเต็มไปด้วยความเป็นห่วง ประกายตาจับจ้องเขาด้วยความเอ็นดู

"หยอกก็ไม่ได้...ดุซะมัด.."

เขาทำหน้าทะเล้น ล้อเลียนแบบไม่เกรงใจ ความสนิทสนมและความผูกพันชัดเจนในทุกท่าที

เดินตามเธอได้สักพัก อยู่ๆสองเท้าบางก็หยุดเดินกะทันหัน เธอยืนนิ่ง สายตาจับจ้องไปยังเบื้องหน้าอย่างไม่กะพริบ ใบหน้าของเธอแสดงความจริงจังปนความตึงเครียดเล็กน้อย เหมือนกำลังพยายามประมวลผลบางอย่าง

พอเขาหันไปมองตามสายตาคู่สวย เห็นคนสองคนยืนอยู่ตรงหน้า ผู้หญิงที่เธอไม่เคยเห็นมาก่อน และไอ้ผู้ชายที่เขาจำได้แม่น นั่นคือไอ้หน้าปลาไหลวันนั้นนี่หว่า ใบหน้าของภูผาเปลี่ยนไปทันที สายตาจับจ้องนิ่งด้วยความรู้สึกตื่นเต้นผสมปนความไม่สบายใจ

"อิง..."

เสียงเขาต่ำลงด้วยความตกใจปนสงสัย ดวงตาเต็มไปด้วยความกังวล

"นนท์"

เสียงเธอเรียกชื่อชายตรงหน้าเบาๆ แต่หนักแน่น สายตานั้นลึกซึ้ง เหมือนจะบอกเล่าความเจ็บปวดและเรื่องราวที่เก็บซ่อน

สองคนจ้องกันเหมือนมีเรื่องที่อยากจะเคลียร์ แต่ยังไม่ทันได้พูดอะไร เสียงบุคคลที่สี่ก็ดังขึ้นอย่างไม่ทันตั้งตัว

"อ้าว ! นึกว่าใคร ที่แท้ก็คุณหมออิงฟ้า เพื่อนรักของนาวนี่เอง เป็นยังไงบ้าง สบายดีไหมจ้ะ"

เสียงนั้นแฝงความเย้ยหยัน ท่าทางยิ้มกริ่มอย่างชัดเจน บรรยากาศเต็มไปด้วยความอึดอัดและความตึงเครียดอย่างรวดเร็ว ในขณะที่เธอยิ้มเย้ยหยัน ปลายริมฝีปากยกสูงขึ้นเล็กน้อย ทำให้รู้สึกถึงความไม่จริงใจ เหมือนคำพูดนั้นเต็มไปด้วยความล้อเลียนและความขัดแย้งภายในอดีต

"ก็ดีนะ ตั้งแต่หลุดพ้นจากคนเหี้_ๆ ชีวิตก็ดีขึ้นเยอะเลย นี่เมื่อเช้าพึ่งจะกรวดน้ำไปให้ ได้รับหรือยังล่ะ"

ภูผาหันไปมองคนพูดด้วยสายตาแฝงความสนุกสนาน คล้ายคนที่ชอบฟังเรื่องดราม่าในวงสนทนา แต่ก็ยังรู้สึกภูมิใจกับคำพูดนั้น คำพูดที่เต็มไปด้วยความหยาบคายแต่กลับทำให้เขายิ้มอย่างพอใจ เหมือนคำพูดนั้นยืนยันสิ่งที่เขาคิดอยู่ในใจ

"หึ ! ทำเป็นปากเก่งไปเถอะ รู้หรอกว่าเธอเองก็เสียใจไม่น้อยที่นนท์เลือกฉัน"

น้ำเสียงของเธอเข้มแข็งขึ้น แต่ก็แฝงความเจ็บปวด สายตาที่ส่งมาเหมือนพยายามปกป้องตัวเองจากบาดแผลในอดีต ปากที่พูดออกมาแสดงถึงความมั่นใจแต่ลึกๆ แล้วมีน้ำตาที่ยังไม่หลั่งออกมา

"ก็แค่เคยเท่านั้นแหละ ผู้ชายสารเลวแบบนี้อยากได้มากก็เอาไปเถอะ ฉันอาจจะเคยเสียใจ แต่รู้เอาไว้นะ ฉันไม่เคยเสียดายผู้ชายคนนี้"

เธอพูดด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น แต่สายตาแอบสั่นคลอน ความเศร้าและความผิดหวังยังคงซ่อนอยู่ในแววตา แม้จะพยายามปิดบังอย่างแน่วแน่

"อิง ...."

ชานนท์จ้องมองคุณหมออิงฟ้าด้วยสายตาเว้าวอน อ่อนโยน ผสมผสานกับความเสียใจลึกๆ ที่เธอไม่อาจมองเห็นทั้งหมดในทันที มือของเขาสะกิดเบาๆ เหมือนอยากส่งผ่านความรู้สึกจากใจ

แฟนเก่าที่อยากจะกลับมาคบกับเธออีกครั้ง เพราะรู้แล้วว่าสิ่งที่เลือกในวันนั้น มันไม่ได้ทำให้เขามีความสุขเท่าตอนที่คบกับเธอเลยสักนิด เลือกผู้หญิงอีกคนที่เป็นเพื่อนสนิทของเธอ บาปกรรมที่ทำกับเธอในวันนั้น ทำให้วันนี้เขาเหมือนตกนรกทั้งเป็น ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความเจ็บปวดและความผิดหวังในตัวเอง จนทำให้บรรยากาศรอบตัวเงียบสงัด ราวกับเวลาหยุดชั่วขณะ

"มองมันทำไมคะนนท์ นี่นนท์ยังรักมันอยู่ใช่ไหม !!!

"พอได้แล้วนาว...อย่าทำให้มันเป็นเรื่องใหญ่

"ก่อนที่นนท์จะบอกให้นาวพอ นนท์ตัดใจจากมันให้ได้ก่อนไหม เราแต่งงานกันแล้วนะนนท์ นนท์ยังจะคิดอะไรกับมันอีก

"ถ้าจะทะเลาะกัน ฉันขอตัวนะ ไม่อยากฟัง.. มันน่ารำคาญ

"เดี๋ยวสิอิง คุยกันก่อน "

หมออิงฟ้ากำลังจะเดินสวนออกไป แต่ชานนท์ยื่นมือหนามาคว้าข้อมือเล็กเอาไว้ก่อน มือใหญ่จับข้อมือเล็กอย่างแน่น แต่ในขณะเดียวกัน เธอก็ไม่ได้มีท่าทีขัดขืน กลับกันเธอกระชับมือหนาให้แน่นขึ้น สายตาของเธอแฝงความตั้งใจและไม่ยอมแพ้ จ้องมองไปยังสองคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าอย่างมั่นคง

"ขอโทษนะครับ รบกวนปล่อยมือออกจากหมออิงฟ้าด้วย "

เสียงทุ้มเอ่ยพร้อมกับดึงข้อมือของเธอออก ภูผาจับมือคุณหมออิงฟ้าเอาไว้ในท่าทางมั่นคงและแข็งแรง สายตาเต็มไปด้วยความปกป้องและความดุดัน ขณะที่เธอก็ยังคงมองกลับไปยังชานนท์ด้วยสายตาเฉียบขาด ไม่ยอมอ่อนข้อ

"ใครอ่ะอิง..."

ชานนท์เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา สายตาของเขาแสดงออกชัดเจนว่าไม่พอใจกับภาพที่เห็นคนสองคนจับมือกันแน่น ร่างกายของเขาเริ่มแข็งทื่อ มือกำแน่นราวกับจะระเบิดความโกรธออกมาในทันที

"หึ..เด็กเธอเหรออิงฟ้า.. ไม่เบาเลยนิ เลิกรากันไม่ถึงสองเดือน ควงคนใหม่ซะแล้ว :"

นาวพูดด้วยน้ำเสียงเยาะเย้ย แววตาท้าทายและแฝงความเย็นชา ยืนตัวตรง มีท่าทางพร้อมจะปะทะเต็มที่ ใบหน้าของเธอมีรอยยิ้มขบขันอย่างไม่จริงใจ

"ก็เด็กมันน่ากินอ่ะ อ้อนเก่ง แถมยังขยันเอาซะด้วยสิ เจอของดีก็ต้องรีบคว้าเอาไว้ ขืนปล่อยเอาไว้นาน หมาแมวแถวนี้จะขโมยไปกินอีก"

อิงฟ้าพูดจบ เด็กน้อยยิ้มออกมาทันทีอย่างมั่นใจและภูมิใจในตัวเอง สายตาเป็นประกายเจ้าเล่ห์ เหมือนรู้ดีว่าเธอแค่ใช้เขาเป็นเครื่องมือ แต่ก็ไม่ปฏิเสธว่าความรู้สึกในใจของเธอก็อบอุ่นขึ้นมาในทันที

"เด็กมันน่ากิน อยากจะบอกกับเธอว่า ถ้าอยากกินอีกเมื่อไหร่ พร้อมจะถวายตัวให้ถึงเตียงเลยครับ"

ภูผายิ้มเย็นๆ ปากเผยรอยยิ้มแบบกวนประสาท สายตาจ้องมองนาวอย่างท้าทาย มือหนาเหยียดออกเล็กน้อยเหมือนจะจับตามอง และแฝงความมั่นใจที่เต็มไปด้วยความเป็นเจ้าของ

"หมายความว่ายังไงอิง นี่เอากับมันแล้วเหรอ ??"

ชานนท์ถามด้วยน้ำเสียงสั่นเครือปนโกรธ ใบหน้าซีดเซียว สายตาที่ฉายออกมาร้อนรุ่มราวกับกำลังถูกแทงทะลุใจ

"พี่นี่นอกจากจะหน้าตาไม่ดีแล้วหูยังไม่ดีอีกเหรอครับ ผมว่าหมออิงฟ้าก็พูดชัดเจนแล้วนะ :"

ภูผาจ้องชานนท์ด้วยสายตาดุดัน คำพูดดูสุภาพแต่ภายในใจเต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยว ใบหน้าเขาแสดงความไม่พอใจชัดเจน อยากจะระเบิดอารมณ์ออกมา แต่ก็เก็บไว้ด้วยความอดทน

"มึงว่าใครหน้าตาไม่ดี !!"

ชานนท์โพล่งเสียงด้วยความโมโห มือกำหมัดแน่นจนขาวโพลน ใบหน้ากำลังแดงก่ำ ความโกรธท่วมท้นจนแทบจะระเบิดออกมา

"ใครที่หล่อน้อยกว่าผม ผมก็ถือว่าหน้าตาไม่ดีหมดแหละครับ เอาตรงๆก็หมายถึงพี่นั่นแหละ"

ภูผาตอบกลับอย่างไม่ยอมแพ้ สายตาแลกกับสายตาอย่างดุเดือด มือหยิบกำหมัดล้วงกระเป๋ากางเกงอย่างนิ่งเฉย แสดงความมั่นใจในคำพูด

"มึง !!!"

ชานนท์โกรธจนหน้าแดง กำหมัดแน่น กำลังจะพุ้งเข้าหาภูผา เรื่องหน้าตาไม่ได้ทำให้เขาโกรธจนของขึ้นได้ขนาดนี้ เพราะเท่าที่เห็นเขาก็แพ้เด็กนั่นจริงๆ แต่ที่โกรธจนลมออกหูก็คำพูดของอิงฟ้านั่นแหละ..พูดเหมือนมีอะไรกับมันมาแล้ว ทั้งที่ตอนคบกับเขาเธอไม่เคยยอมเลยสักครั้ง คบกันมาสามปี ทำได้มากสุดก็แค่จับมือ

"อย่ามาแตะต้องผู้ชายของอิงนะ...นนท์ไม่มีสิทธิ์ :"

อิงฟ้าเข้ามาห้ามด้วยน้ำเสียงมั่นคง ดวงตาแสดงความเด็ดขาดและความปกป้องอย่างเต็มที่ เธอเข้ามายืนขวางระหว่างสองฝ่ายด้วยท่าทางมั่นใจ ไม่ปล่อยให้สถานการณ์ลุกลาม

คิดในใจแค่แอบอ้างชื่อภูผาก็มากเกินพอแล้ว จะไม่ยอมให้เขาเจ็บตัวเพราะเธอเป็นอันขาด

"อิงปกป้องมัน ??..."

เสียงท้าทายดังขึ้นอย่างคาดไม่ถึง

"ถ้าเมียไม่ปกป้องผัว แล้วจะให้ปกป้องหมาแมวที่ไหนกันล่ะครับพี่.... :"

ภูผาทำหน้ายียวนกวนตีน มือหนาคว้าเอวเล็กเข้ามากอด วงแขนกว้างโอบไหล่ของเธอเอาไว้แน่น รอยยิ้มร้ายกาจเล่นลึกเข้าไปในสายตาคนที่ยืนเผชิญหน้า ความรู้สึกที่แฝงอยู่ในแววตาเต็มไปด้วยความเป็นเจ้าของและความทะนุถนอม

"ตายแล้ว !! คุณหมออิงฟ้า เอากับผู้ชายทั้งที่ยังไม่ได้แต่งงานกันเหรอเนี้ย รู้ถึงไหนอายถึงนั่น เป็นถึงหมอ แต่ดันทำตัวต่ำๆ มั่วไปทั่ว :"

มะนาวพูดด้วยเสียงเยาะเย้ย ใบหน้าเต็มไปด้วยความขบขันที่แฝงความหยาบคาย สายตากวาดมองอย่างเหยียดหยาม ท่าทางท้าทายเหมือนพร้อมจะต่อสู้ทุกเมื่อ

"หึ...ก่อนที่เธอจะได้กับนนท์ ตอนนั้นเขายังเป็นแฟนฉันอยู่เลยนิ เธอเองก็ไม่ได้แต่งงานกัน..ไม่ได้คบกันด้วยซ้ำ แบบนี้เขาเรียกว่า..เอาไม่เลือกหรือเปล่า"

เสียงอิงฟ้าเยือกเย็น แต่เต็มไปด้วยความมั่นใจ มีประกายความท้าทายแฝงอยู่ในสายตา มือข้างหนึ่งวางบนสะโพก ยืนตัวตรงด้วยท่าทางไม่ยอมแพ้

"อีอิงฟ้า !!"

เสียงตวาดดังขึ้นอย่างโมโห กระทั่งความตึงเครียดในบรรยากาศเพิ่มสูงขึ้น ใบหน้ามะนาวแสดงความโกรธเกรี้ยวชัดเจน

"จะบอกอะไรให้นะ ฉันกับภูผาเราสองคนคบหาดูใจกันอยู่ และฉันก็คบกับเขาแค่คนเดียว มีอะไรกับเขาก็แค่คนเดียว ไม่เหมือนเธอหรอกนะ ที่เดินผ่านตัวผู้ตัวไหนก็วิ่งขึ้นเตียงกับเขาไปหมด ไม่เว้นแม้แต่แฟนเพื่อน"

น้ำเสียงอิงฟ้าแข็งกร้าว ดวงตาเต็มไปด้วยประกายแค้น เค้กมุมปากเล็กน้อยเผยความมั่นใจแบบไม่เกรงกลัว

"อีอิงฟ้า .. มึง !!"

เสียงตะโกนแสดงความโกรธและความไม่พอใจดังขึ้นอย่างรุนแรง

"หยุดได้แล้วนาว...!!!"

ชานนท์พยายามห้ามเสียงดัง ใบหน้าของเขาผสมปนไปด้วยความเหนื่อยล้าและความอ่อนล้า เหมือนอยากหยุดวงจรความขัดแย้งนี้ให้จบลง

"แต่มันด่านาวนะนนท์"

น้ำเสียงของนาวมีความไม่พอใจและท้าทาย ดวงตาแฝงประกายความเคียดแค้น

"ก็คุณมาด่าแฟนผมก่อน ขอเตือนเอาไว้นะ อย่ามาทำพฤติกรรมแบบนี้ใส่หมออิงฟ้าอีก เพราะแค่เธอบอกว่าไม่ชอบ ผมก็พร้อมจะจัดการคุณให้หายไปจากสายตาเธอ :"

ภูผาสวนกลับทันควันด้วยน้ำเสียงมั่นคง เต็มไปด้วยความก้าวร้าว รอยยิ้มเย้ยหยันแฝงอยู่บนใบหน้า สายตาจ้องเขม็งเหมือนท้าทายให้คนตรงหน้าไม่กล้ามาก้าวข้ามเส้น

".........นี่แก....."

เสียงตะโกนดุเดือดต่อเนื่อง แต่ภูผายักคิ้วตอบกลับอย่างเย็นชา

"เรียกใครว่าแก...ปากแบบนี้ระวังปากจะมีสีนะป้า"

ภูผายิ้มอย่างหยิ่งยโส ทำท่ายียวนกวนประสาท ดวงตาเปล่งประกายเจ้าเล่ห์

"กรี้ดดด..ไอ้เด็กเปรต...แก..."

เสียงโวยวายผสมคำด่ารุนแรง ดวงตาของมะนาวลุกโชนด้วยความโกรธ มือทั้งสองข้างกำหมัดแน่น

"..พอได้แล้ว !!!!"

ชานนท์กระชากแขนของมะนาวให้ออกห่างจากอิงฟ้า สายตาเต็มไปด้วยความโศกเศร้าและหมดหวัง ราวกับว่าเขาเจ็บปวดกับสถานการณ์ตรงหน้า

"พี่ก็ไม่ต้องมองเมียผมแบบนั้นหรอกครับ หมออิงเขาไม่เอาพี่แล้ว กรุณาเข้าใจ และตัดใจจากเธอด้วย"

เสียงของชานนท์เต็มไปด้วยความเจ็บปวดและความสิ้นหวัง สายตาเว้าวอนเหมือนขอร้องให้เขายอมแพ้

"กูคบกับอิงฟ้ามาก่อนมึง !! อิงคิดอะไรกูรู้ดี ไม่ต้องรอให้มึงมาบอก"

เสียงกร้าวพร้อมกับน้ำเสียงที่สั่นเครือ แฝงความอึดอัดที่สะสมมานาน

"แต่กูเป็นคนแรกของหมออิง เป็นผัวคนแรกและคนเดียว มึงจะคบก่อนกูสักกี่ปีกูไม่สน เพราะตอนนี้มึงมันแค่อดีต"

คำพูดหนักแน่นแต่แฝงความเศร้า สายตาทอดยาวเหมือนจ้องมองความว่างเปล่าของอนาคต

"......."

ความเงียบครอบคลุมในวงสนทนา ใบหน้าทุกคนเต็มไปด้วยความเจ็บปวดและอารมณ์ปะปน

"อ่อ .. จะบอกอะไรให้นะต่อให้ส่งสายตาอ้อนวอนสักแค่ไหนก็ไม่มีผล... หญ้าแก่ๆอย่างมึงหมออิงเขาไม่หันกลับไปกินหรอก เลิกมองแบบนั้นได้แล้ว อ่อนๆแบบกูนี่ เขี้ยวมัน กลืนคล้อง ย่อยง่าย ขนาดกินกันทั้งคืนเอวกูยังไม่แผ่วเลย แล้วมึงล่ะ เคยซ้ำสองซ้ำสามหรือเปล่า หรือเอวเคล็ดตั้งแต่ยกแรก..."

เสียงของภูผาเต็มไปด้วยความมั่นใจและหยามเหยียด ดวงตาวาววับด้วยประกายกวนประสาทและความเย่อหยิ่ง

"ไอ้เด็กเวร !!!!"

เสียงตวาดของชานนท์ดังลั่น มือกำแน่นจนเล็บขบลงบนฝ่ามือ ใบหน้าบึ้งตึงอย่างหนักหน่วง

"หยุดนะนนท์... !!"

อิงฟ้าร้องออกมาเสียงสั่น มือยกขึ้นพยายามห้ามความรุนแรงที่กำลังจะเกิดขึ้น

"มันกำลังหยามนนท์อยู่นะอิง"

น้ำเสียงของนาวเต็มไปด้วยความสะใจปนเย้ยหยัน

"แล้วมันจริงไหมละ"

คำถามนั้นเปรียบเหมือนเข็มแทงใจ ดวงตาของชานนท์จับจ้องเธออย่างหนักหน่วง สายตาเต็มไปด้วยความหวังและความกลัว

"อิง... :"

ชานนท์มองอิงฟ้าอย่างเว้าวอน จากคนที่เคยเห็นเขาสำคัญที่หนึ่ง ตอนนี้กลับเปลี่ยนไปมองเห็นคนอื่นมาก่อนเขาแล้ว ใบหน้าเต็มไปด้วยความเศร้าและผิดหวัง

"ไปกันเถอะภูผา ตรงนี้มันน่าเบื่อ !.."

เสียงของเธอมีความหนักแน่นและเด็ดขาด พร้อมกับดึงมือภูผาให้เดินจากไปโดยเร็ว รอยยิ้มเล็กๆ ที่ซ่อนความเหนื่อยหน่าย

"ครับ..ที่รัก :)"

ภูผายิ้มตอบกลับด้วยความพอใจ มือหนาไม่ปล่อยมือคุณหมออิงฟ้า ยักคิ้วข้างเดียวอย่างมั่นใจ ก่อนจะก้าวเดินตามเธอไปอย่างว่าง่าย