นั่งนิ่งนับสิบนาที เขาถอนหายใจอีกครั้ง รู้สึกเหนื่อยล้าจากการต้องรับมือกับสายโทรเข้าที่ไม่หยุดหย่อนจนต้องตัดสินใจกดบล็อกเบอร์ และบล็อกไลน์ผู้หญิงเหล่านั้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า มือหนาจ้องหน้าจอมือถือด้วยความเบื่อหน่ายและขี้เกียจ แต่ถ้าไม่บล็อก พวกเธอก็ยังจะโทรมากวนใจไม่เลิก ในความเงียบที่ปกคลุม ห้องกลับถูกทำลายด้วยเสียงเล็กๆ ของใครบางคนที่ดังขึ้นอย่างไม่คาดคิด ทำให้ภูผาถึงกับเงยหน้าขึ้น สายตาคมจับจ้องไปยังทิศทางเสียงนั้น พร้อมกับแววตาที่เปี่ยมด้วยความสงสัยและความรู้สึกหลากหลายที่ผสมปนเปกันในเวลาเดียวกัน...
"นายทำอะไร ?"
เสียงของหมออิงฟ้าดังขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบๆ แต่แฝงไปด้วยความสงสัยที่ค่อยๆ เต็มไปด้วยความระแวงเล็กน้อย ดวงตากลมโตจ้องมองคนตรงหน้าอย่างจับผิด ในขณะที่ร่างกายยังคงนอนนิ่งอยู่บนเตียง
"พะ..พี่หมอ...ตะ..ตื่นแล้วเหรอครับ"
ภูผาทำเสียงสะดุ้งเล็กน้อย เหมือนคนเพิ่งถูกจับผิด ริมฝีปากสั่นนิด
