รินลดายังคงยืนมองเขานิ่งเธอ งง ไปหมด งง จริงๆ สายตากับหน้าตาเครื่องหมายคำถามของเธอทำให้คนพี่นึกเอ็นดู มือหนาโยกหัวคนตัวเล็กเบาๆ
ฟอด !!!!
“ ทำหน้าน่าเอ็นดูอีกแล้ว ” ปลายจมูกแกร่งกดหอมไปที่หน้าฝากมนของคนตัวเล็กเบาๆท่ามกลางสายตาพนักงานของเขาและลูกค้าในร้านของเขา พนักงานที่เห็นก็ไม่รู้จะตกใจดีหรือเขิลอายกันดี ตอนนี้ไม่ได้ งง แค่รินลดาแล้วพนักงานทั้งร้านก็ งง กับภาพที่เห็นเป็นอย่างมาก จนพายุหรือรู้สึกตัวว่ามีคนมองเขาอย่างตั้งใจ ตาคมตวัดไปมองยังเหล่าบรรดาพนักงานของตัวเอง ทุกคนที่เห็นเป็นต้องหลบสายตาเพชฌฆาตนั้นทันที
มือหนาหยิบแหวนเพชรน้ำงามขึ้นมาหนึ่งวง พร้อมกับดึงมือเรียวเล็กขึ้นมาสวมใส่แหวนไปยังนิ้วนางข้างซ้ายของคนตัวเล็กทันที เพชรไม่เล็กไม่ใหญ่มากแต่เมื่ออยู่บนนิ้วเรียวแล้วสวยสะดุดตาเป็นอย่างมาก
รินลดาที่ตอนนี้ใบ้กินไปแล้วได้แต่มองตามการกระทำของคนพี่ ไม่เอ่ย ไม่พูดอะไรสักคำ ก็เธอใบ้กิน
