ช่วงบ่ายของวันที่คฤหาสน์ริมน้ำในห้องโถงของบ้านมีพายุนั่งเล่นกับลูกน้อย น้องสาวที่ชื่อน้ำฝนกำลังนอนดูดนมจากเต้าสวยของแม่อยู่
แม่บ้านขยันทำอาหารบำรุงน้ำนมให้ผู้เป็นแม่ทานจนมีน้ำนมมากพอให้แฝดทั้ง 3 พายุนั่งมองลูกกินนมแม่พลางกลืนน้ำลายเหนียวลงคอ ในใจคิดนานเท่าไหร่แล้วที่เขาไม่ได้ลิ้มรสเต้าสวยคู่นี้เลย
แต่เมื่อกวาดสายตาไปเห็นลูกพลันต้องสลัดความคิดนั้นทิ้ง เขาต้องการให้คนรักได้พักผ่อนให้เต็มที่ เพราะทุกคืนคนตัวเล็กต้องลุกมาให้นมลูก ปั้มนมเก็บไว้ให้ลูก การนอนหลับก็ไม่เต็มที่แต่ทุกครั้งที่เธอตื่นมาทำหน้าที่แม่ พ่ออย่างเขาก็ตื่นขึ้นมาด้วยทุกครั้ง ไม่เคยมีครั้งไหนเลยที่เขาจะไม่ตื่นขึ้นมาแต่ถ้าตื่นมาเป็นเปลี่ยนผ้าอ้อมเช็ดก้นให้ลูกในตอนกลางคืนจะเป็นหน้าที่ของเขาเอง
” ลูกหิวรึยังครับ หิวก็รอแปปนึงน๊าให้น้องมัมมั่มก่อนนะครับ “ พายุเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนกับสายฟ้าที่นอนดิ้นดุกดิ๊กอยู่ในตักผู้เป็นพ่อ
