ผ่านไป 3 วันแล้วกับการนอนนิ่งๆของรินลดา จริงๆเธอควรตื่นขึ้นมาได้แล้วแต่ทำไม่ยังเงียบอยู่ร่างกาย แผลผ่าตัดก็ดีขึ้นทุกอย่างปกติดี สามารถหายใจเองได้แล้วและคุณหมอก็ถอดท่อช่วยหายใจออกไปแล้วแต่คนที่นอนหลับก็ยังหลับไม่ยอมตื่น ซึ่งคุณหมอก็หาสาเหตุไม่ได้
ร่างหนาของพายุยังคงนั่งนิ่งอยู่ที่เดิมแบบนี้ทุกวัน มีลูกน้อยที่นอนอยู่ในอ้อมแขนผู้เป็นแม่สลับสับเปลี่ยนกันไป ในเมื่อทุกคนเรียกแล้วอีกคนยังไม่ยอมตื่นเลยลองให้ลูกน้อยเรียกผู้เป็นแม่ดูบ้างเผื่อแม่จะตื่นขึ้นมา
“ ตื่นซะทีเถอะนะครับ ตื่นขึ้นมาซะที อย่าให้พี่รออีกเลยนะครับอย่าให้พี่กับลูกต้องรออีกเลยพี่กับลูก คิดถึง มากรู้ไหม“ มือหนากำมือเรียวไว้แน่นใบหน้าหล่อก้มลงไปซบบนมือเรียวเล็ก น้ำตาหยดแล้วหยดเล่าที่ไหลลงบนหลังมือเล็ก
” ใจเย็นๆว่ะ เดี๋ยวน้องก็ตื่น มึงเคยรอน้องมาแล้วตั้ง 3 ปีมึงยังรอได้เลย “ เมฆตบที่บ่าแกร่งของเพื่อนเบาๆ
” วันนี้กับวันนั้นมันไ
