ภายในห้องมืดด้านหลังผับมีร่างของแทนไทนั่งอยู่และมีการ์ดนับสิบคนยืนเฝ้าไม่ห่าง
“ เห้ย !! ปล่อยกูไปสิว่ะ มึงรู้ไหมกูลูกใคร ” แทนไทเอะอะโวยวายเสียงดังลั่นห้อง เขาสัญญาเลยว่าถ้าออกไปจากห้องนี้ได้เมื่อไหร่เขาจะกลับมาเอาคืนพวกมันทุกตัว โดยเฉพาะไอ้คนที่มันซัดหน้าเขา
“ กูไม่รู้ว่ามึงลูกใครแต่ที่กูรู้มึงไม่น่าจะได้กลับไปหาพ่อหาแม่มึงแล้วแหละ ” ลูกน้องคนสนิทของพายุเอ่ยเสียงเย็นออกไป ไปเล่นกับใครไม่เล่นมาเล่นกับนายเขา กล้าไปยุ่งกับของรักของนายโอกาสรอดมีแค่ 1% เท่านั้นหรือถ้ารอดออกไปก็น่าจะไม่ครบ 32 เป็นแน่
ไม่นานสามหนุ่มก็เดินเข้ามา ดวงตาสีเทาจ้องมองไปยังแทนไทไม่วางตา พายุสาวเท้าเดินเข้าไปใกล้จนแทนไทรู้สึกได้ถึงความโหดเหี้ยมที่แผ่ซ่านไปทั่วกายแกร่งของคนตรงหน้า
“ มึงบอกว่า มึงจะทำให้เมียกูร้องครางเสียงหลง” เสียงเย็นๆที่เปร่งออกมา มันทำให้คนฟังขนลุกขึ้นอย่างห้ามไม่ได้แม้แต่ลูกน้อง ยังเสียวแทน แทน
