ภายในห้องนอนใหญ่รินลดาที่ตื่นนานแล้วได้แต่นอนคิดทบทวนถึงเรื่องในตอนกลางวัน เธอรู้สึกแปลกใจกับอาการต่างๆที่เกิดขึ้นกับตัวเอง เธอจำได้ทุกอย่างแม้แต่ความรู้สึกแปลกๆพวกนั้น เมื่อหาคำตอบให้ตัวเองไม่ได้จึงละทิ้งความคิด ขาเรียวตวัดลงจากเตียงนอนเดินออกจากห้องนอนมา
เห็นไฟห้องทำงานเปิดอยู่ก็รู้ได้ทันทีว่าคนพี่ต้องอยู่ในนั้นแน่ๆจังหวะที่ขากำลังจะก้าวเข้าไปในห้องทำงาน…
ส่วนพายุก็นั่งทำงานสบายอารมณ์อยู่ในห้องทำงานใบหน้าหล่อยกยิ้มอยู่ตลอดเวลา นั่งนึกถึงสิ่งที่ตัวเองทำกับเมียรักแล้วก็ขำ
“ นี่กูมาถึงขั้นวางยาเมียแล้วเหรอว่ะ ฮ่า… ฮ่า… ฮ่า.. ” ปากหยักพึมพำคนเดียวพร้อมหัวเราะชอบใจกับสิ่งที่ตัวเองทำกับเมียรักลงไป แต่มันดังพอที่จะทำให้อีกคนที่ยืนอยู่หน้าห้องได้ยินไปด้วย
เพี๊ยะ !! เพี๊ยะ !! เพี๊ยะ !!!
รินลดาสาวเท้าเร็วๆเดินเข้าไปในห้องทำงาน พร้อมฟาดฝ่ามือลงไปที่แขนแกร่งของคนพี่หลายต่อหลายครั้ง..
” นี่พ
