เมฆินอยากจะดึงลูกสาวมาหอมให้คิดถึงแต่ก็ทำไม่ได้ เพราะพริกแกงไม่เคยได้ใกล้ชิดผู้ชายที่ไหนมาก่อน หากทำแบบนั้นไป หนูน้อยอาจตกใจได้
“อาคินหายป่วยแล้วใช่ไหมคะ”
เด็กหญิงร่างอวบพูดพร้อมกับเอามือไปแตะที่หน้าผาก เพราะเมฆินนั่งยองๆ คุยกับแก ทำให้พริกแกงคุยกับเขาได้ถนัดมากขึ้น
“หายแล้วจ้ะ คิดถึงอาไหม” อดภูมิใจไม่ได้ที่รู้ว่าพริกแกงเป็นห่วงเขาขนาดนี้
“คิดถึงค่ะ แต่อาคินต้องดูแลตัวเองเยอะๆ นะคะ ไม่อย่างนั้นอาจจะไม่สบายอีก” พริกแกงพูดพร้อมส่งยิ้มหวานให้คนที่ตัวเองเรียกว่าอา
“จ้ะ อาก็ไม่อยากป่วยเหมือนกัน มาเรามากินข้าวเช้ากันดีกว่านะครับ”
พูดจบ เมฆินก็ยกตัวพริกแกงให้นั่งที่เก้าอี้ พร้อมกับหันไปยิ้มให้เมรินอย่างรู้สึกโล่งอกไม่น้อย ก่อนที่ทั้งสามคนทานข้าวด้วยกันอย่างอบอุ่น…
“อยากไปเดินเล่นกับอาไหมครับพริกแกง”
เมื่อทานข้าวกันอิ่มเรียบร้อย เมฆินก็ได้โอกาสชวนลูกออกไปเดินเล่นทันที
“อยากค่า แม่ไปด้ว
