“กินเยอะๆ นะลูก” เมรินตักข้าวให้พริกแกงต่อ ก่อนจะไปยืนประจำที่ของตนเอง ปล่อยให้เมฆินกับพริกแกงกินข้าวด้วยกันแต่ก็ถูกเมฆินมองค้อนอยู่เรื่อยๆ แล้วเธอก็บังเอิญหันไปมองสบตากับเขาเข้าพอดี เลยได้รับมาหลายค้อน จนต้องลอบถอนหายใจ
“อร่อยไหมครับลูก” คำว่า ‘ลูก’ ของเมฆินทำเอาเมรินชะงักทันที จู่ๆ เขาก็เนียนเรียกพริกแกงว่าลูกเสียอย่างนั้น แถมเด็กน้อยก็ไม่ได้ติดใจอะไรกับคำนั้นด้วย
“อร่อยค่ะคุงอา คุงแม่หนูทำกับข้าวอร่อยทุกอย่างเลยค่ะ” พริกแกงพูดอย่างเอาอกเอาใจคนเป็นแม่ จนเมรินอดยิ้มตามไม่ได้
“ยอเก่งอีกแล้วนะเรา รีบกินให้เสร็จเถอะ”
“พริกแกงอยากเรียกอาว่าพ่อไหม”
“คุณเมฆิน!” ใจเมรินหล่นวูบทันทีที่ได้ยินชายหนุ่มพูดขึ้น นี่เขาคิดจะเล่นตลกอะไร แค่ล้อเล่นกับความรู้สึกของเธอคนเดียวก็เกินพอแล้ว ทำไมถึงใจร้ายเอาลูกมาเกี่ยวข้องด้วยแบบนี้ทั้งที่เรื่องระหว่างเธอกับเขามันยังไม่ได้มีความชัดเจน
แม่หนูส่ายหน้า “ไม่ค
