“รินเป็นแค่แม่ครัว นายเหมืองไม่ต้องซื้ออะไรให้รินหรอกค่ะ ถ้าไม่อยากให้รินคุยหรือเจอผู้ชายคนไหน ครั้งหน้ารินจะได้ฝากคนงานที่บ้านคุณให้เอาอาหารมาส่งแทน เอาเป็นว่าวันนี้รินขอโทษนะคะ ถ้ายังไงทานข้าวเถอะค่ะ เดี๋ยวรินขอตัวกลับไปดูพริกแกงก่อน” เมรินทำท่าจะเดินออกไป แต่เมฆินไม่ปล่อยให้หญิงสาวไปง่ายๆ เขาดึงมือเธอไว้ก่อนจะดึงให้หันกลับมาประจันหน้ากับเขาทันที
“งอนอะไร ถึงได้รีบหนีกลับ ที่ฉันทำอยู่มันไม่ชัดเจนหรือไง” เมฆินมองตาหญิงสาวอย่างมีความหมาย แต่แล้วเธอก็หลบตาเขาเสียอย่างนั้น
“อย่าหลบตาสิ” เมฆินพูดเสียงนิ่ง แต่เมรินกลับไม่ยอมมองตาเขาจนชายหนุ่มต้องใช้มือเชยคางมนให้เงยหน้าขึ้น
“ฉันถามว่าที่ทำอยู่มันยังไม่ชัดเจนอีกเหรอริน” เมฆินถามอีกครั้ง คิดมาตลอดว่าเขาชัดเจนว่าต้องการเมรินแค่ไหน ทุกค่ำคืนเขาโหยหาแต่เธอ ตื่นมาก็อยากเจอหน้า แล้วก็หาโอกาสให้หญิงสาวมาเจอตลอด
“ชัดเจนอะไรคะ รินรู้แค่ว่ารินมาเป็นแ
