“จ้ะลูก หนูไปวิ่งเล่นมาเหรอคะคนเก่ง” เมรินฝืนยิ้มให้พริกแกงเพื่อไม่ให้ลูกจับสังเกตได้ว่าเธอกำลังเศร้าอยู่
“หนูไปวิ่งเล่นกับพี่พอใจมาค่ะ ทำไมคุงแม่ตาบวมคะ” ลูกสาวตัวแสบถามพร้อมกับจับที่ใบหน้าแม่เบาๆ เมรินคิดในใจว่าพริกแกงช่างเป็นเด็กฉลาดและช่างสังเกตเหลือเกิน
“อ๋อ สงสัยแม่นอนดึกเลยตาบวม พริกแกงห้ามนอนดึกนะลูก ไม่งั้นตาบวมเหมือนแม่ไม่สวยน้า” เมรินพูดพร้อมจับหน้าลูกกลับอย่างหยอกเอิน
“คุงแม่ง่วงเหรอคะ ไปนอนกันไหมคะ” พริกแกงเอ่ยถามคนเป็นแม่ด้วยความเป็นห่วง ทำให้เมรินแทบจะกลั้นน้ำตาไม่อยู่
“โธ่ ลูก เป็นห่วงแม่เหรอคะ แม่ยังนอนตอนนี้ไม่ได้ เดี๋ยวแม่ต้องทำอาหารเย็นให้คุณอาเมฆินอีก”
จนกระทั่งเสียงดังแทรกขึ้นมาจนสองแม่ลูกหันไปมอง “อ้าว ไม่สบายเหรอริน” เสียงแม่บ้านรุ่นใหญ่ ‘ดารุณี’ ดังขึ้น พร้อมกับเดินมาหาเมริน ดารุณีเป็นแม่บ้านและเป็นแม่ครัวประจำของที่ทำอาหารให้คนงานในเหมืองนี้มานานกว่าสิบปี เธ
