“ไม่ค่ะ รินทานมาแล้ว นายเหมืองกลับไปพักผ่อนเถอะค่ะ” เมรินเอ่ยไล่ชายหนุ่มอ้อมๆ แต่มีหรือคนอย่างเขาจะสนใจ
“ฉันบอกแล้วไงว่าไม่ให้เรียกนายเหมืองเวลาอยู่สองคนเรียกพี่คินสนิทกว่า” เมฆินเอ่ยด้วยความหงุดหงิดใจ แม้จะไม่อยากชวนหญิงสาวทะเลาะแต่เธอก็ช่างกวนโมโหเขาดีจริงๆ
“รินจะเรียกค่ะ เพราะคุณเป็นนายเหมืองและก็เป็นเจ้านายของริน”
“ริน!” เมฆินเอ่ยด้วยน้ำเสียงดุ ราวกับดุเด็กน้อยให้เชื่อฟังเขาอย่างไรอย่างนั้น
“รินพูดไม่ถูกตรงไหนคะ ในเมื่อเราเป็นเจ้านายกับลูกน้องกัน” ความน้อยใจจากเรื่องเมื่อตอนกลางวันยังคงรบกวนจิตใจของหญิงสาวอยู่
“เลิกประชดได้แล้ว” เมฆินเอ่ยอย่างรำคาญใจ เขาไม่อยากจะเชื่อว่าผู้หญิงจะเป็นเหมือนกันหมด ขี้ประชดประชัน แต่แม้เขาจะไม่ชอบนิสัยตรงนี้แค่ไหน ลึกๆ ก็รู้ดีว่าเมรินมีสิทธิ์จะพูดออกมาอย่างนั้น เพราะเขาเองที่ไม่ชัดเจนกับเธอ
“เดี๋ยวฉันไปเอาผ้ามาเช็ดตัวให้เธอ” เมฆินเหนื่อยที่จะทะเลาะ
