“พวกมึงมาทำอะไรดึกๆ ดื่นๆ กูถาม” นายเหมืองมองคนงานด้วยใบหน้าถมึงทึงจนเหล่าคนงานงงไปตามๆ กัน เพราะนายเหมืองเป็นคนใจใหญ่ ไม่เคยหวงดอกจำปีมาก่อน
“เอ่อ พวกผมมาเก็บดอกจำปี เห็นว่าดอกเยอะดี หอมไปถึงบ้านพักคนงานเลยครับนาย” ด้วยความซื่อของ ‘บิ๊ก’ หนึ่งในคนงานพูดขึ้นพร้อมกับทำหน้างงๆ
“กูรู้ แต่พวกมึงมาเก็บอะไรตอนดึกๆ นี่มันเวลานอนไม่ใช่เวลามาทำอะไรที่หน้าบ้านกู” เมฆินพูดเสียงดัง ตอนนี้ก็เกือบสามทุ่มแล้ว ไม่เข้าใจว่าทำไมพวกคนงานถึงไม่หลับไม่นอนกันเสียที
“เอ่อ นายครับ พวกผมก็มาเวลานี้บ่อยๆ เพราะเพิ่งกินข้าวกันเสร็จ นายก็รู้ไม่ใช่เหรอครับ” เข้ม คนงานคนสนิทของเมฆินพูดขึ้นอีกครั้ง พร้อมกับงุนงงในท่าทีของนายเหมืองของพวกเขาที่จู่ๆ ก็หงุดหงิดอย่างหาสาเหตุไม่ได้
“แต่นี่มันดึกมากแล้ว นี่พวกมึงจะหาเรื่องอู้ไม่ไปทำงานตอนเช้าใช่ไหม” เมฆินทำท่าจะเดินเข้าไปใส่คนงานจนทุกคนต้องเดินถอยหลังหลบทันที
“นายๆ นายเหม
