“สงสัยรินคงทำงานแล้วก็เลี้ยงลูกหนักไปหน่อยน่ะค่ะ ช่วงนี้นอนไม่ค่อยหลับด้วย” เมรินพูดเพื่อให้สถานการณ์คลี่คลาย พร้อมกับสงสารหมออิสระเหลือเกินที่ต้องมาทนรับอารมณ์คนเจ้าอำนาจอย่างเมฆิน
“ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวหมอให้ยาบำรุงไปทานนะครับ พักนี้คุณรินอาจจะต้องพักผ่อนเยอะๆ สองสามวันก็น่าจะดีขึ้นแล้วครับ” หมออิสระหันไปพูดกับนายเหมืองด้วยสีหน้าเกรงใจ ทั้งที่ประโยคเหล่านั้นควรจะพูดกับคนไข้โดยตรง แต่เขารับรู้ได้ว่านายเหมืองผู้นี้หวงหญิงสาวบนเตียงขนาดไหน
“ได้ครับ ขอบคุณหมอมากนะครับ เข้มไปส่งหมอที” ประโยคสุดท้ายเมฆินหันไปสั่งคนของตน
“ขอบคุณนะคะคุณหมอ” เมรินยกมือไหว้หมออิสระอย่างนอบน้อม ไม่นานเข้มก็พาหมออิสระออกจากห้องไป เหลือเพียงเมฆินกับเมรินเท่านั้นที่อยู่ในห้องนี้
“เป็นไง ดีขึ้นไหม” เมฆินเอ่ยถามหญิงสาวด้วยความเป็นห่วงอีกครั้ง
“รินบอกแล้วไงคะว่ารินไม่เป็นอะไรมาก ลำบากไปพาหมออิสระมาทำไม” เมรินพูดทั้งที่
