“เอ่อ ณีให้รินทานยาไปแล้วค่ะ”
“กินยาแล้วมันดีขึ้นไหม เห็นๆ อยู่ว่ารินตัวร้อนมาก ไปบอกเข้มให้เรียกหมอมาที่นี่ด่วน” เมฆินออกคำสั่งด้วยความร้อนใจ เพราะอดเป็นห่วงหญิงสาวที่นอนแน่นิ่งบนเตียงไม่ได้
“มะ ไม่ต้องค่ะ” เมรินค่อยๆ ขยับตัวพร้อมกับเอ่ยพูดกับชายหนุ่มด้วยน้ำเสียงอ่อนเพลีย
“ริน! เธอเป็นยังไงบ้าง” เมื่อเห็นว่าหญิงสาวฟื้นแล้ว เมฆินก็รีบเข้าไปจับมือเธอไว้อย่างลืมตัว ไม่สนสายตาของดารุณีว่าจะมองเขาปฏิบัติกับแม่ครัวสาวเกินกว่าเจ้านายกับลูกน้อง
“รินไม่เป็นไรมากค่ะ แค่นอนพักเดี๋ยวก็หาย” เมรินตอบเขาเสียงนิ่ง เธอนึกโกรธที่ชายหนุ่มทำมาเป็นห่วงเธอ ทั้งที่ก่อนหน้านี้พูดจาไม่ดีและทำให้เธอเจ็บแสบแท้ๆ
“ไม่เป็นไรได้ไง เธอตัวร้อนอย่างกับไฟ ณีไปบอกเข้มให้ตามหมอมาเร็วเข้า” ประโยคหลังเมฆินหันไปออกคำสั่งกับดารุณีอีกครั้ง คราวนี้ดารุณีรีบวิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว
“รินบอกว่าไม่เป็นอะไรไงคะ นายเหมืองอย่าทำให้ยุ
