ช่วงบ่ายของวันถัดมา
เราสะลึมสะลือลืมตาขึ้นมาด้วยท่าทีงัวเงียเหมือนมันจะเป็นช่วงบ่ายของวันแล้ว เราบิดขี้เกียจเล็กน้อยก่อนจะค่อย ๆ ดันตัวลุกขึ้น แต่ทว่าวันนี้แปลกไปกว่าทุกครั้ง เพราะปกติเวลาเราตื่นมาจะต้องเจอคุณฟาริคนอนอยู่
ข้าง ๆ แต่วันนี้คุณฟาริคไม่อยู่
"คุณฟาริคไปไหน" เรากวาดสายตามองไปรอบ ๆ ห้องกลับพบเพียงความว่างเปล่า ที่โต๊ะทำงานก็ไม่มี
เราค่อย ๆ ดันตัวลุกขึ้นและเดินไปที่ตู้เสื้อผ้า เราหยิบเสื้อเชิ้ตสีดำของคุณฟาริคมาสวมใส่
เพราะว่าตอนนี้เราอยู่ที่บ้านคุณฟาริคหรือที่มันเรียกว่าเพนต์เฮาส์นั่นแหละ เราเลยไม่มีเสื้อใส่แต่คุณฟาริคบอกให้เราหยิบเสื้อคุณฟาริคมาใส่ได้เลย แถมยังบอกอีกด้วยว่าอยากใช้อะไรหยิบได้เองทุกอย่าง
หลังจากสวมเสื้อเชิ้ตสีดำของคุณฟาริคเสร็จเราก็สาวเท้าเดินออกไปด้านนอกเพราะคิดว่าคุณฟาริคอาจจะอยู่ด้านนอกไม่ก็ชั้นล่าง
"แสบไปหมดเลย" เราเดินได้ช้ากว่าปกติเพราะเวลาเดินมันเสีย
