สองวันต่อมา
"คุณฟาริคจะให้เลย์ลากลับไปที่กาสิโนวันไหนคะ คุณฟาริคไม่ให้เลย์ลาออกไปไหนเลยมาหลายวันแล้วนะคะ" เลย์ลาสาวเท้าเดินไปหาฟาริคที่นั่งอ่านเอกสารงานอยู่ด้วยท่าทีเคร่งเครียด เสียงหวานเอ่ยบ่นพึมพำให้เขาฟังตลอดทั้งวันเพราะรู้สึกอึดอัดที่ได้อยู่แต่ที่เพนต์เฮาส์ของเขา
ปกติเลย์ลาเป็นคนไม่เคยใช้ชีวิตอยู่เฉย ๆ เธอมักจะคอยหาอะไรทำตลอด ทั้งทำงาน หาเงินและทุ่มเทกับการเรียนหนังสือ แต่ตั้งแต่เธอมารู้จักกับฟาริค เธอรู้สึกเหมือนว่าชีวิตเธอมันสบายไปหมดทุกอย่างเลย…เธอไม่ต้องดิ้นรนทำอะไรแบบนั้นอีกแล้ว
"แล้วจะไปไหน เธอมีที่ไหนต้องไปงั้นเหรอ วันนี้ก็วันหยุด ร้านกาแฟที่ทำงานก็ปิดปรับปรุงอยู่ไม่ใช่รึไง"
ฟาริคเอ่ยตอบด้วยท่าทีสบายใจทำเอาเลย์ลาที่ยืนอยู่หน้าโต๊ะทำงานทำหน้างอออกมา
"แต่เลย์ลาอยู่แต่ที่ห้องกับคุณฟาริคมาหลายวันแล้วนะคะ"
"บอกมาสิอยากไปไหนล่ะ ไว้หายดีจะพาไป" เขากำลังพูดถึงอะไรน่ะ ถ้าแผลรถชนหา
