"ไม่ได้หลับอยู่เหรอคะ" เลย์ลาเอ่ยถามด้วยความตกใจ ดวงตากลมหลุบมองหน้าฟาริคที่กำลังจ้องหน้าตัวเองอยู่ ฟาริคเลื่อนสายตาไปมองผ้าชุบน้ำหมาด ๆ ที่อยู่ในมือเลย์ลาก่อนจะเอ่ยถามเธอ
"จะทำอะไร"
"เลย์ลาถามว่าไม่ได้หลับเหรอคะ"
"หลับ แต่ได้ยินเสียงก็เลยตื่น" ฟาริคเอ่ยตอบเลย์ลาก็ค่อย ๆ พยักหน้ารับรู้
"จะทำอะไร?" เขาเอ่ยถามต่อ
"เลย์ลาเห็นว่าคุณฟาริคตัวร้อนก็เลยกำลังจะเช็ดตัวให้ค่ะ"
"หายงอนฉันแล้ว?"
"เลย์ลาไม่ได้งอนค่ะ เลย์ลาไม่มีสิทธิ์ไปงอนคุณ
ฟาริคอยู่แล้ว"
"ทำไมจะไม่มี"
"คะ?" คนตัวเล็กที่ได้ยินเอียงคอขานตอบด้วยความสงสัย
"เธอมีสิทธิ์กับฉันทุกอย่างนั่นแหละเลย์ลา" ฟาริคพูดบอกเลย์ลาด้วยน้ำเสียงจริงจัง แต่คำพูดของเขายิ่งทำเอาเลย์ลาแสดงสีหน้าสับสนเข้าไปใหญ่
"มาทำหน้าซื่อบื้อใส่ฉันอีก" ฟาริคที่เห็นแบบนั้นก็อดที่จะพูดออกมาไม่ได้ เลย์ลาเป็นคนใสซื่อกับเรื่องพวกนี้มากจริง ๆ
"ชอบว่าเลย์ลา" พอได้ยินว่า
