จัสติดปิดประตูไม้มะฮอกกานีตามหลังดังปังอย่างหงุดหงิด ก่อนจะปล่อยมือจากร่างน้อยที่ถลาวิ่งหนีออกจากอ้อมแขนของเขาอย่างรวดเร็ว เขากวาดตามองหล่อนที่อยู่ในชุดยูนิฟอร์มที่เจอกันวันแรก...ซึ่งก็คือเมื่อวานนี้ด้วยสายตาตำหนิติเตียน เขาไม่คิดเลยว่าจะเห็นหล่อนโผล่มาที่นี่ ทั้ง ๆ ที่หล่อนควรจะเตรียมเก็บข้าวของเพื่อไปสเปนกับเขาต่างหาก!
คิดถึงก่อนหน้าที่จะไปเจอหล่อนแล้วก็อดไม่ได้ที่มันจะทำให้เขาหงุดหงิด ถึงแม้เขาจะเพิ่งจัดการปัญหายุ่ง ๆ พวกนั้นไปได้บ้างก็ตาม เพราะจากนั้นก็คือรอ...รอว่าคนที่เขาให้โอกาสนั้นจะสำนึกได้ไหม!
‘ลุงจอร์แดน เชิญนั่งสิ’ เขาเอ่ย พลางเชื้อเชิญให้อีกฝ่ายนั่งหลังจากที่ใช้ให้เบนจิกตามจอร์แดน โบลตันให้เข้ามาหาเขาตั้งแต่เช้าวันนี้
อีกฝ่ายมีสีหน้าไม่พอใจนักที่ถูกเรียกมาเช่นนี้
‘ทำไมแกต้องให้คนลากฉันมาที่นี่ ถ้าแกอยากพบฉัน แกควรเข้าไปหาฉันเอง’ จอร์แดน ผู้ชายร่างใหญ่เจ้าของดวงตายิบหยีเพร
