ฟ้าใสปิดปากฉับ หวาดกลัวแววตานั้นของเขา แต่คิดว่าถ้าเธอไม่ทำอะไรเลย ยอมให้เขาข่มเหงง่ายๆ เธอต้องเป็นเบี้ยล่างของเขา เรื่องอะไรจะยอม คนอย่างเธอไม่ยอมแน่ๆ
“ฉันบอกให้หยุดรถยังไงเล่า ฉันไม่ไปกับคุณ” ฟ้าใสตะโกนอีกครั้ง ก่อนจะแย่งพวงมาลัยรถกับเขา
“อยากตายหรือไงฮะ นี่ไม่ใช่นิยายนะ เกิดรถชนขึ้นมาเธอได้ไปสวรรค์แน่”
“ไปสวรรค์ก็ดีสิ เค้าบอกว่าบนสวรรค์สบาย มีกินมีใช้ มีทาสบริวารไม่ต้องทำอะไร” ฟ้าใสลอยหน้าลอยตาตอบเมื่อเขาเลี้ยวรถเข้าข้างทาง พยายามเปิดประตูรถแต่รถล็อก
“เถียงคำไม่ตกฟาก” เขาหันมาทำเสียงดุ ฟ้าใสไม่สน
“คุณไปบอกพวกนักข่าวแบบนั้นได้ไงว่าเราเป็นแฟนกัน จริงๆ เราไม่ได้เป็นอะไรกันเสียหน่อย”
“ผมนึกว่าคุณอยากให้เป็นเสียอีก ในเมื่อคุณอยากให้ข่าวออกมาเป็นแบบนั้นไม่ใช่หรือไง” เขาถามเสียงกร้าว
“ฉันไม่ต้องการให้เป็นแบบนั้น ไม่ต้องการให้เป็นข่าว”
“อย่าบอกนะว่าข่าวนั่นไม่ใช่ฝีมือคุณ ไม่อยากจะเชื่อ
