“อ้าว... แบตหมด” ฟ้าใสมองหน้าจอที่ดับมืดอย่างเซ็งจัด ป่านนี้บิดากับมารดาคงจะสวดยับไปแล้ว
“เป็นอะไร” เสียงห้าวของชายหนุ่มทำให้ฟ้าใสสะดุ้ง
“อุ๊ย! ตกใจหมดเลย คุณมาแอบฟังฉันคุยโทรศัพท์เหรอนี่” ฟ้าใสหน้างอ
“เปล่า ผมเดินตามคุณมา เห็นคุณหายมานาน เป็นอะไรหรือเปล่า ทำหน้าแบบนั้น”
“ฉันเอ่อ... ตกลงเป็นแฟนกับคุณ โอเคไหมคะ” ฟ้าใสโพล่งออกไปทันที ก่อนจะก้มหน้างุด เมื่อเขาเลิกคิ้วมองเธอด้วยความประหลาดใจ
“ทำไมล่ะ” เขาล้วงมือเข้าไปในกระเป๋า มองเธออย่างไม่เข้าใจ
“ฉันมีความจำเป็น แต่เราต้องตกลงกันก่อน ฉันไม่รับเงินของคุณ คุณอยากให้ฉันเป็นไม้กันหมาไม่ใช่เหรอ”
“แค่กๆๆ!” เทพประทานถึงกับสำลักเมื่อได้ยินคำว่าไม้กันหมา แม้มันจะจริง แต่เธอโพล่งออกมาแบบนั้น เขาก็อึ้งไปเหมือนกัน “ถ้าอย่างนั้น คืนนี้เราก็ต้องเจรจาเงื่อนไขกันสิ”
“หมายความว่ายังไง” เธอถามอย่างไม่เข้าใจบ้าง
“รถที่ขับมายางรั่ว เราคงต้องค้างที่นี่
