“นี่คุณ ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ” ฟ้าใสเริ่มดิ้นออกจากอ้อมแขนเมื่อฟ้าสงบลง แต่ฝนด้านนอกยังตกอย่างไม่ลืมหูลืมตา
“คุณอยากให้ผมปล่อยจริงๆ เหรอ เห็นเบียดบี้ซะขนาดนี้ ผมชักมีอารมณ์แล้วนะ” เขาไม่ได้ล้อเล่น แต่เขาพูดจริงตามความรู้สึกของตัวเอง เรือนกายเขาโป่งพองจนรวดร้าว และเธอต้องรับผิดชอบกับการกระทำนั้น เธอยั่วเขาให้ปะทุ
ฟ้าใสหยุดกึก มองสบตาเขาท่ามกลางความมืดที่มีสายฟ้าสว่างเข้ามาเป็นบางครั้ง ดวงตาของเขาทำให้เธอหวั่นไหวและหวาดกลัวในขณะเดียวกัน สายตาแบบนี้มันทำให้เธอไม่เข้าใจแต่วาบหวามแปลกๆ
“ว่าไง อยากให้ปล่อยจริงๆ เหรอ” เขาถามเสียงยานคาง ไม่ได้อยากจะปล่อยร่างบางเลยสักนิด ยิ่งเสียดสีเบียดแนบชิดยิ่งต้องการ ความเป็นชายที่หลับใหลได้ตื่นเร่าขึ้นมาอีกครั้ง
“คะ... คุณได้โปรดปล่อย” ฟ้าใสแทบหาเสียงของตัวเองไม่เจอ เธอได้กลิ่นเรือนกายของบุรุษ มันช่างหอมเย้ายวนและอบอวลไปด้วยเสน่หาอันล้ำลึก กล้ามเนื้อเรียบตึง
