บทที่ 44
อรลออตื่นขึ้นมาเพียงเพื่อจะพบกับความว่างเปล่าข้างกาย ไม่มีแม้แต่เงาของริคคาโด น้ำตาไม่รักดีไหลออกมาอีก ดวงตากลมโตพร่าเลือนแทบมองทางไม่เห็น ขณะก้าวลงจากเตียงและเข้าไปร้องไห้อยู่เพียงลำพังในห้องน้ำ
ขณะที่ด้านห้องโถงด้านล่าง ริคคาโดในชุดพร้อมที่จะไปทำงานกำลังนั่งอ่านหนังสือพิมพ์อย่างมีความสุข ร่างกายของเขาผ่อนคลายอย่างที่สุด กับการได้นอนกกกอดอรลออตลอดทั้งคืนที่ผ่านมาและมันก็เป็นอย่างนี้ทุกครั้ง ตั้งแต่มีอรลออเข้ามาในชีวิต
รอยยิ้มละไมระบายที่มุมปาก ขณะยกแก้วกาแฟดำไม่ใส่น้ำตาลขึ้นดื่มช้าๆ อรลออน่ารักทุกครั้งที่เขาอยู่ใกล้ หล่อนอ่อนหวาน งดงามไร้ที่ติ และเขาก็หลงใหลหล่อนจนหัวปรักหัวปรำ
“คุณผู้ชายคะ มีแขกมาขอพบค่ะ”
เสียงแคทเธอรีนละล่ำละลักบอก ริคคาโดยังไม่ทันจะเอ่ยคำพูดใดออกมา ร่างสูงโปร่งในชุดเว้าหน้าเว้าหลังของสตรีที่ริคคาโดยังจำได้ดีก็มาเยือนตรงหน้า
“เดซี่...?”
“ใช่ค่ะ เดซี่เอง
