บทที่ 41
ริคคาโดที่กำลังยืนตระหง่านจ้องมองท้องทะเลสีครามตรงหน้า ค่อยๆ หันกลับไปมองที่เตียงนอนเพราะได้ยินเสียงอรลออขยับตัว
หล่อนคงจะตื่นแล้ว และก็เป็นจริงดั่งที่คิดไว้ เพราะเมื่อหันกลับมา เขาก็ได้เห็นร่างอรชรลุกขึ้นนั่ง ขณะที่ดวงตากลมโตจับจ้องมองมาที่เขาอย่างหวาดกลัว
ให้ตายเถอะ... เขาไม่ชอบสายตาแบบนี้ที่หล่อนใช้มองเขาเลย มันไม่มีความเทิดทูน บูชา รักใคร่ หิวกระหายเหมือนทุกครั้งที่ผู้หญิงคนนี้มองเขา
แต่ก็ช่างประไร ทำไมเขาต้องไปสนใจว่าหล่อนจะคิดอย่างไรกับตัวเองด้วย ในเมื่อเขาไม่ได้รักหล่อน เกลียดหล่อน ขยะแขยงจนแทบจะอาเจียนกับสิ่งที่หล่อนทำ แพศยา... คำนี้ช่างตรงกับการกระทำของอรลออยิ่งนัก
“ตื่นแล้วหรือ... แม่นักโกหกผู้ยิ่งใหญ่”
คำทักทายของเขาเชือดหัวใจของหล่อนจนเลือดสาด น้ำตาที่พึ่งจะเหือดแห้งลงไปเอ่อล้นขึ้นมาอีกครั้ง ขณะขยุ้มผ้าห่มที่ใช้ปกปิดร่างกายบอบช้ำของตัวเองเอาไว้แน่น
“ริคคะ... อร
