บทที่ 42
หลังจากนั่งเรือเร็วข้ามฟากมาขึ้นแผ่นดินใหญ่ หญิงสาวก็ถูกริคคาโดกึ่งลากกึ่งจูงมาขึ้นรถสปอร์ตที่จอดไว้ตั้งแต่ตอนมาเมื่อวานนี้ เจ้าหน้าที่รับฝากรถทำหน้าแปลกใจที่เห็นริคคาโดกับหล่อนมารับรถก่อนกำหนดถึงห้าวัน แต่พอถามออกมาก็ถูกริคคาโดตอกกลับไปจนหน้าหงายทีเดียว
“มันเรื่องส่วนตัวของผมและภรรยา...”
หลังจากที่ชายหนุ่มได้รับกุญแจรถมาแล้วก็ลากอรลออมาขึ้นรถ ก่อนจะขับออกไปอย่างรวดเร็ว ความเงียบกัดกินไปทั่วรถทั้งคัน ริคคาโดไม่พูด ไม่แม้แต่จะหันมาชายตามองหล่อนแม้แต่นิดเดียว และหล่อนเองก็ทำได้ดีที่สุดก็แค่ปล่อยน้ำตาให้ไหลออกมาพร้อมๆ กับการมองเมินออกไปนอกตัวรถ
จากหนึ่งนาที เป็นหนึ่งชั่วโมง จากหนึ่งชั่วโมงเป็นหลายชั่วโมง จนตัวรถเคลื่อนเข้าสู่เขตปริมณฑลแต่คำพูดสักคำจากริมฝีปากหยักสวยก็ไม่หลุดรอดออกมา เขาไม่พูด ทำเหมือนหล่อนไม่มีตัวตน
เจ็บปวดจนหัวใจเป็นแผลฉกรรจ์ อดแปลกใจไม่ได้ ถ้าเขาเกลียดหล่อนถึ
