บทที่ 39
เสียงร้องโวยวายลั่นบ้านของผู้เป็นแม่เรียกให้รุจิราที่พึ่งกลับเข้าบ้านมาเมื่อรุ่งสางต้องรีบออกจากห้อง และวิ่งลงมาดูมารดาที่ชั้นล่างด้วยความตกใจ และก็ตกใจมากขึ้นเป็นหลายสิบเท่า เมื่อเห็นสภาพของผู้บังเกิดเกล้า
นัยน์ตาของมารดาตาเบิกกว้าง ริมฝีปากที่เคลือบด้วยลิปสติกสีแดงสดอ้าเผยอออกจากกันราวกับกำลังตกใจสุดขีด ในขณะที่มือของผู้เป็นแม่ยังกำกระบอกโทรศัพท์ไว้แน่น
รุจิรารีบวิ่งเข้าไปประคอง “แม่... แม่เป็นอะไรเนี่ย แม่พูดสิ!”
นางราณีส่ายหน้าไปมา ใบหน้านั้นซีดเผือดไม่มีสีเลือดแม้แต่น้อย ผู้เป็นบุตรสาวจึงถามซ้ำด้วยความเป็นห่วง พร้อมกับเลื่อนสายตามองไปที่โทรศัพท์ในมือมารดาด้วยความแคลงใจ
“แม่... ใครโทรมา ใครทำให้แม่ตกใจ บอกรุมาค่ะ รุจะให้คุณศักดิ์จัดการมัน ยิงมันให้ตาย...”
คำพูดของบุตรสาวไม่ได้ทำให้นางราณีมีอาการดีขึ้นเลย หล่อนเงยหน้าขึ้นมองรุจิราน้ำตาคลอที่เกิดมาจากความตกใจ ก่อนที่คำพูดส
