หลังจากทานอาหารกลางวันอิ่มแล้วก็ยังเหลือเวลาอีกนานกว่าจะถึงเวลาเลิกเรียนของบอสตันแต่วาคิมก็ยังยืนว่าจะรอรับลูกชาย เมลดาจึงโทรศัพท์ไปบอกพี่ฝ้ายว่าเย็นนี้เธอจะเป็นไปรับบอสตันที่โรงเรียนเอง
บริเวณหน้าโรงเรียนมีร้านกาแฟเล็กๆ อยู่ร้านหนึ่งวาคิมและเมลดาเลยไปนั่งรอที่นั่น
“คุณให้พี่เลี้ยงมารับบอสตันตลอดเหรอโมเดล”
“ถ้าเป็นวันจันทร์ถึงวันพฤหัสก็ใช่ค่ะเพราะฉันต้องทำงาน แต่ถ้าเป็นเย็นวันศุกร์ฉันจะมารับเอง”
“ผมขอมารับบอสตันเองทุกวันได้ไหม”
“แค่ฉันยอมให้คุณมารับเขาพร้อมกันกับฮันก็ดีมากแล้วล่ะค่ะ” เมลดากลัวว่าเขาจะแอบพาบอสตันหนีเธอไป
“แต่ผมอยากมาเจอลูกทุกวันนี่ อย่าลืมนะว่าผมพลาดโอกาสที่จะอยู่กับลูกมาหลายปี”
“คุณไม่ต้องทำงานหรือไงคะวาคิม”
“บริษัทผมมีลูกน้องอยู่แล้วผมไม่จำเป็นต้องเข้าทุกวันหรอก ผมอยากมีเวาให้ลูกเยอะ”
“คุณจะไม่แย่งเขาไปจากฉันใช่ไหมคะ” เมลดาบอกสิ่งที่ตนเองกลัวออกไป
“โธ่ ใคร
