แผ่นดิน...
หลังจากที่เห็นตัวอักษรบนเวทีแต่งงานผมก็ถึงกับเข่าทรุดทิ้งตัวลงกับพื้นดึงลูกมากอดลูกแล้วร้องไห้อย่างไม่อายสายตาว่าใครจะมอง ทำไมกล้วยกับทุกคนถึงใจร้ายกับผมขนาดนี้ ที่ผ่านมาถึงผมจะเคยทำตัวไม่ดีทำร้ายความรู้สึกกล้วยแต่ตอนนี้ผมก็สำนึกแล้วไงผมพยายามทำทุกอย่างให้ดีขึ้นเท่าที่ผมจะทำได้ และถึงผมจะบอกกับตัวเองว่าผมยอมแพ้แต่พอมาเห็นอะไรแบบนี้ผมก็ไม่ไหวเหมือนกัน ถ้าจะแต่งงานกันจะให้ผมมาร่วมงานทำไม ไหนจะลูกอีก ลูกจะสับสนไหมแล้วต่อไปพวกแกก็จะต้องเรียกไอ้แดนว่าพ่อใช่ไหม แล้วผมล่ะลูกจะยังรักผมต้องการผมเหมือนตอนนี้หรือเปล่า
"ลูกพ่อ พวกหนูอย่าลืมพ่อนะลูก พ่อคือพ่อของหนูนะลูกครับ" ผมหอมแก้มกอดลูกก่อนจะลุกขึ้นยืน ผมมองหน้ากล้วยทั้งน้ำตา
"พี่ขอให้กล้วยมีความสุขมากๆนะ มาถึงตอนนี้แล้วพี่คงทำอะไรไม่ได้ในเมื่อทุกคนเห็นว่าไอ้แดนมันพร้อมที่จะดูแลกล้วยกับลูกมากกว่าพี่พี่ก็ไม่มีอะไรจะพูด ยังไงพี่ก็ขอให้ก
