ผมมองตามสายตาบลูก็พบว่าข้างกายยายตัวเล็กของผมตอนนี้มีผู้ชายคนหนึ่งนั่งด้วยแล้ว แถมเด็กน้อยนั่นยังคุยท่าทางสนุกสนาน หัวเราะเสียงดัง ยิ้มจนตาหยีให้เขาอีก
รอยยิ้มแบบนั้นไม่เคยมีให้ผมเลยสักครั้ง
เด็กนั่นคิดจะยั่วให้ผมโมโหหรือยังไง เพราะถ้าใช่ มันได้ผลดีทีเดียว
หมับ!
มือเล็กคว้าแขนผม รั้งไว้กับตัวแรง ๆ บลูส่ายหน้าสองสามครั้ง ก่อนริมฝีปากสวยจะพูด
“หัวร้อนเกินไปพี่ชาย นั่งลงก่อน สงบใจสักแป๊บค่อยไป เดี๋ยวเด็กตื่นเอานะ ตอนนี้ไวต์หงุดหงิดพี่กับบลูอยู่ อย่าเติมเชื้อไฟให้มากกว่านี้เลย”
“อย่าห้ามดีกว่านะบลู” ก้มมองมือน้อยเพียงนิด ผมสะบัดมือออกนุ่มนวลที่สุด
“พี่หึงไอ้ไวต์เหรอ”
เหมือนโดนจับได้ จู่ ๆ ผมก็พูดไม่ออกไปเสียดื้อๆ
ความรู้สึกผมตอนนี้มันยังไงกันนะ
“อืม หึง คิดว่าหึงนั่นแหละ ขอตัว”
ทำไม่สนใจรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของบลู เดินเพียงสองสามก้าวก็ถึงตัวไวต์ ทันได้รับหัวเธอที่กำลังเอนซบไหล่ข
