พอได้ยินประโยคนั้นสายตาคุณบีสต์ยิ่งเข้มข้นขึ้น “นั่นแหละที่เขาเรียกว่ารังเกียจ”
“ไม่เคยเป็นอย่างนั้นค่ะ”
“แต่คุณเพิ่งบอกผมว่าไม่อยากใกล้”
“แค่… ไวต์ไม่ชอบตอนเราแตะเนื้อต้องตัวกัน ไวต์หวั่นไหวค่ะ คุณบีสต์เองไม่ควรมาที่นี่บ่อย ๆ หรือมาค้างอ้างแรมกับไวต์มากนะคะ มันทำให้ตัดใจจากคุณไม่ขาด”
รอยยิ้มน้อย ๆ ปรากฏตรงมุมปากสีเข้ม ก่อนมันจะแปรเปลี่ยนเป็นเสียงหัวเราะเบา ๆ
“ไม่ขำนะคะ ไวต์จริงจัง ไวต์ไม่อยากใกล้คุณค่ะ ไวต์กำลังรักษาอาการรักคุณอยู่”
“รักษายังไงกันล่ะสาวน้อย” พลันขายาว ๆ ก้าวเพียงหนึ่งก็ถึงตัว ใบหน้าคมก้มลงให้อยู่ในตำแหน่งเดียวกัน มือเขาเชยคางฉันขึ้นเพื่อสบตา “ผมชักอยากรู้”
“อย่าแกล้งไวต์เลยนะคะ สงสารไวต์เถอะ แค่เราเกินเลยกันไวต์ก็เจ็บปวดมากพอแล้ว” สะบัดหน้าหนีไม่มองเขา ฉันเกลียดคุณบีสต์ตอนทำเสียงเจ้าเล่ห์ใส่ที่สุด แม้เมื่อก่อนจะชอบก็ตามเถอะ
“หึ! การที่นอนกับผมเนี่ย มันเจ็บป
