“อย่าเพิ่งไปพริชช์ แม่ขอคุยด้วยสักสิบนาทีหน่อยค่ะ” คุณแม่พูดขัดตอนกำลังก้าวเท้าออกจากบ้าน หลังที่ผมมีบทสนทนาไม่ค่อยดีนักกับพี่ชายเมื่อสิบห้านาทีก่อน
วันนี้เป็นครบรอบวันตายของคุณตากับคุณยาย เราไม่ได้ทำอะไรมาก แค่นัดรวมตัวเอาดอกไม้ไปวางหน้าหลุมศพท่านทุก ๆ ปีเช่นที่ผ่านมา จะผิดแปลกไปก็ปีนี้ผมเพิ่งทะเลาะกับภีมยกใหญ่เรื่องลูกน้องที่เขาส่งไปดักขู่ไวต์ก็เท่านั้น และดูจากปฏิกิริยาของภีม เห็นได้ชัดว่าเขาไม่ได้รู้เห็นเรื่องนี้ ซึ่งมันน่าแปลก
จู่ ๆ ทำไมคนสนิทภีมถึงได้ทำอะไรโดยพลการ
“สำคัญหรือเปล่าครับ ถ้าไม่ผมจะไป คิดถึงเมีย”
‘คิดถึงเมีย’ เป็นเพียงข้ออ้างหนีจากท่าน ผมไม่อยากพูดคุยหรืออธิบายอะไรเกี่ยวกับเรื่องนั้นอีก แค่ต้องหาทางจัดการภีมก็ปวดหัวจะตายอยู่แล้ว ไหนต้องพยายามคุมไวต์ให้อยู่กับที่แบบปลอดภัยอีก พักหลังมานี้เธอยิ่งชอบทำตัวพยศผมอยู่เรื่อย ทำให้ต้องวิ่งตามก้นต้อย ๆ เหมือนหมาติดสัด ผมไม่
