“พี่ควรไปสั่งสอนเพื่อนหนูเพิ่ม ทำแบบนี้มันเกินไป” คุณบีสต์พูดประโยคนี้ซ้ำอีกครั้งหลังจากคอยประคบหน้าให้ฉันกว่าครึ่งชั่วโมง
พอรู้เรื่องเขาก็ทิ้งทุกอย่างรีบขับรถมารับที่กองละคร พาไปโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุดเพื่อดูแผล จากนั้นถึงรีบกลับมายังห้องของเขาเอง การกระทำทุกอย่างดูร้อนรนเสียยิ่งกว่าตอนโดนหนามแหลมแทงหลัง คุณบีสต์ห่วงกันมากจนอดไม่ได้เผลอฉีกยิ้มกว้างทั้งที่ใบหน้าเริ่มระบมเจ็บ
“อย่าเลยค่ะ ปล่อยไปเถอะนะคะ ไวต์ไม่อยากสร้างเวรสร้างกรรมกับใครอีกแล้ว”
“แต่หนูเจ็บ คนที่ทำร้ายหนูมันต้องเจ็บกว่า!” สายตาเคียดแค้นไม่ต่างจากพิมพิศเลยสักนิด คุณบีสต์กำลังเริ่มทำฉันกลัว…
ไม่ใช่ว่ากลัวเขาหรืออย่างไร แต่กลัวใจเขาจะไปทำร้ายคนไม่มีทางสู้เสียมากกว่า แค่นี้พิมก็เหมือนตกนรกทั้งเป็นแล้ว หากคุณบีสต์ไปซ้ำเติมอีก มีหวังอดีตเพื่อนฉันคงได้กลายเป็นบ้าแน่
“ไวต์ไม่ได้เจ็บอะไรหรอกค่ะ แค่หน้าระบมนิดหน่อย ไม่กี่วัน
