ฉันตัดสินใจคว้าเอากระเป๋าถือใบเก่งของตัวเอง ลุกขึ้นกะเดินออกจากห้อง ทว่าพอผ่านพิมพิศ เธอก็คว้าข้อแขนไว้แน่น ก่อนดึงกระชากแรง ๆ ให้ถอยหลังกลับมาเผชิญหน้า
ด้วยความเจ็บเพราะเจ้าของมือออกแรงกำเสียแน่น ฉันนิ่วหน้าครางแผ่วอย่างเสียไม่ได้ ก้มลงดูแขนตัวเองยังเห็นว่าผิวขาว ๆ เริ่มมีสีแดงระเรื่อขึ้นรอบนิ้วมือทั้งสิบ
“จะไปไหน”
“เราไม่มีอะไรต้องคุยกัน”
“มึงต้องรับผิดชอบชีวิตกู รู้ไหมว่าตอนนี้กูแทบไม่มีหน้าออกมาข้างนอก มึงต้องไปแก้ข่าวพวกนั้น ทำยังไงก็ได้ให้กูกลับมายืนในวงการนี้อีกครั้ง” นั่นคือคำสั่ง ไม่ใช่คำขอร้อง ทั้งที่ในสถานการณ์เช่นนี้ควรพูดดี ๆ กับฉันแท้ ๆ
“ทำไมเราต้องทำ” ข่มใจเก็บความเจ็บปวดที่แขนไว้ ก่อนเงยหน้าขึ้นเผชิญกับเธอ “ในเมื่อพิมเองก็เคยทำกับเราแบบเดียวกัน ตอนนั้นเรายังไม่ไปขอร้องให้แกแก้ข่าวให้เราเลย มาวันนี้กรรมตามสนองบ้างทำเป็นรับไม่ได้”
“กูไม่เคยให้ร้ายมึงอีไวต์ ข่าวเสียห
