เราสองคน ในที่นี้สาม แต่หนึ่งนอนหลับบนตัก ฉันเอาแต่นั่งมองเจ้าสร้อยรูปลูกกุญแจสีทองนิ่งกว่าชั่วโมงแล้ว
โชคดีที่วันนั้นไม่คิดสั้นเอามันไปจำนำเพราะหมดตัว โชคดีว่าคุณบีสต์ยังไม่ทิ้งเดรสตัวเก่าของตัวเองไป เพราะมันอยู่กระเป๋าเล็ก ๆ ที่เป็นช่องลับเอาไว้ใส่ของ และโชคดีที่ตอนซักมันไม่หลุดออกมา ไม่อย่างนั้นวันนี้เราคงไม่มีมันไว้ในมือเป็นแน่
ทว่า มีแล้วมันยังไงต่อ เมื่อเราไม่รู้วิธีใช้ หรือไม่สามารถหาสิ่งที่จะไข มันก็ไร้ประโยชน์หรือเปล่า
“พอจะนึกออกไหมพี่บลูว่าไอ้กุญแจหน้าตาประหลาด ๆ นี่ ไขอะไรได้บ้าง ไวต์หมายถึงของที่เราเหลืออยู่น่ะ”
สมบัติติดตัวฉันไม่เหลือสักชิ้นนอกจากสร้อยเส้นนี้และสิบบาทสุดท้ายที่ไม่เคยทิ้งไปไหน บางทีพ่อกับแม่อาจทิ้งอะไรไว้กับพี่บลูบ้าง อาจเป็นกล่องความทรงจำหรืออะไรทำนองนั้น
“ไม่ ทั้งสองบอกพี่ว่ากลัวไม่ปลอดภัยเลยไม่ได้ทิ้งอะไรไว้ให้พี่ บางทีคงฝากไว้กับใครสักคนมากกว่า”
