บางทีเราควรใช้งานความมั่งคั่งและชื่อเสียงของครอบครัวคุณบีสต์ให้เป็นประโยชน์บ้าง คนระดับเขาคงสามารถหาแม้กระทั่งคนที่ตายแล้วเป็นร้อยปีง่าย ๆ โดยแทบไม่ต้องมานั่งเคร่งเครียดงมหาเองแบบนี้
“พี่ให้คุณหญิงช่วยเหรอคะ” วางมือบนผมนุ่มสลวยราวกับผู้หญิง ลูบมันแผ่วเหมือนเขาเคยทำกับฉัน
“อืม” ตอบกลับมาแค่นั้น แล้วจับมือฉันไปจูบเบา ๆ ที่หลังมือ
“ทำไมคุณหญิงถึงยอมช่วยเหรอคะ ท่านไม่กลัวเราทำลายชื่อเสียง ทำลายลูก ๆ ของท่านเหรอคะ”
ขึ้นชื่อว่าคนเป็นแม่ ไม่มีทางอยากให้ใครมาทำร้ายลูกตัวเอง สิ่งที่เรากำลังทำตอนนี้คือหาหลักฐานเอาผิดลูกชายสองคนของท่าน ไม่มีแม่คนไหนยินดีช่วยเหลือศัตรูของลูก ๆ หรอก
“คงรู้สึกผิดกับพี่ที่ตอนเด็กปล่อยพวกนั้นทำร้ายโดยไม่ห้าม แม่คงอยากไถ่โทษ”
อยากถามว่าเขาโดนอะไรมาบ้าง พี่บลูเองคงไม่ต่าง ทว่าเรารู้ขอบเขตตัวเองดีจึงไม่มีใครปริปากพูดต่อ ฉันจำเรื่องเล่าลูกแมวตัวหนึ่งตอนคุณบีสต์เกลี
