“เด็กดีของผม วันนี้จะไปส่งนะ” คนเพิ่งตื่นนอนหัวยุ่งเหยิงพูดกับฉันหลังจากเดินออกจากห้องแต่งตัวด้วยชุดนักศึกษาเตรียมพร้อมไปเรียน
ตั้งแต่วันที่เราสองคนมีอะไรกัน คุณบีสต์ก็ไม่กลับบ้านอีกเลย มานอนค้างด้วยเหมือนห้องตัวเองทุกคืน พอฉันจะขยับเขาก็ขยับ พอฉันเดินเขาก็เดินตาม ตัวติดแทบจะเป็นแฝดสยามมาสามวันเต็ม ๆ ทำเหมือนคลั่งฉัน ขาดกันไม่ได้สักวินาที ทั้งที่ปากไม่เคยบอกอะไรเลยนอกจากคำว่าชอบตอนฉันถอดผ้าแล้วทำหน้าทรมานใต้ร่างเขา
อยากจะไล่กลับบ้านนะ แต่ฉันหรือจะทำได้ ฉันมีความสุขทุกครั้งที่เขาอยู่ใกล้ เมื่อเขาทำดีด้วยหัวใจมันกระชุ่มกระชวยอย่างบอกไม่ถูก เหมือนความสุขเล็ก ๆ ที่ได้รับหลังจากย้ายออกมาจากอ้อมแขนเขาหนึ่งเดือนก็ว่าได้
“ไวต์ไปเองดีกว่าค่ะ คุณบีสต์ยังไม่อาบน้ำ” แถมยังเปลือยล่อนจ้อนหน้าไม่อาย กลายเป็นฉันเองที่คอยเบือนหน้าหนีเพราะเขินแทน
“อย่าดื้อ ตั้งแต่ย้ายออกมากลายเป็นคนแบบนี้แล้วสินะ”
