“ทำอะไร” คนตัวโตของฉันตอบแบบไม่รู้ร้อนรู้หนาว ทำเหมือนไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไร
“มีเรื่องอะไรหรือเปล่าคะภีม ทำไมต้องทำเสียงดุน้อง”
ตาคู่คมเข้มตวัดไปหาคุณภัทรแทน “แม่รู้เรื่องปพนธีร์ดี ครอบครัวเขาล้มละลายในข้อหาฉ้อโกง คนประวัติ…”
“ภีม!”
ฉันสะดุ้งตกใจกับเสียงแหลมของคุณภัทร เบิกตากว้างมองหน้าคุณบีสต์ก็เห็นว่าเขาแสยะยิ้มใส่คุณภีมเสียแล้ว
“แม่ไม่อนุญาตให้ภีมออกความเห็นกับเรื่องนี้ มันเป็นเรื่องของพริชช์ ให้น้องตัดสินใจเองว่าจะรักใคร อย่าไปยุ่งกับชีวิตน้อง” แม้ใบหน้าจะยังอ่อนโยน แต่น้ำเสียงเข้มข้น บ่งบอกว่ากำลังตำหนิลูกตัวเองอย่างรุนแรง
เริ่มเห็นภาพแล้วล่ะว่าทำไมพี่ ๆ ถึงได้เกลียดคุณบีสต์ ครอบครัวนี้ไม่ได้อบอุ่นอย่างที่แสดงให้คนภายนอกเห็นสินะ
“ผมขอตัว ต้องไปรับลูกตอนบ่ายสาม” คุณพลลุกขึ้นเดินหนีไปเลย เขาคงรู้สึกถึงมวลความตึงเครียดกำลังก่อตัวขึ้นเลยรีบชิ่งก่อน
“ผมมีสอนตอนเที่ยง นี่ก็สิบโมงแล้
