“ไวต์ ไวต์!” แรงดึงที่แขนทำฉันต้องหันขวับไปมองข้างหลัง คุณบีสต์ทำสีหน้าเคร่งเครียดใส่อย่างน่ากลัว ไม่แน่ใจว่าฉุนที่ฉันเมินตลอดทาง หรือโมโหเพราะอะไรบางอย่างที่ตัวเองไม่เข้าใจ
“คะ” ตอบกลับไปแค่นั้นเจ้าตัวยิ่งทำหน้าบึ้งตึงใส่กว่าเก่า
“เป็นอะไร ไม่พูดไม่จา”
“ปกติไวต์ก็ไม่ค่อยพูดอยู่แล้วนี่คะ”
“แต่คุณทำเหมือน…” ดวงตาคู่สวยกลอกไปมา เขาดูสับสนงุ่นง่านแปลก ๆ ทำเหมือนกำลังลังเลหรือตบตีกับความคิดในหัวของตัวเอง
“คะ”
“ทำไมไม่ให้ผมแตะตัว อยู่ ๆ ทำไมทำท่ารังเกียจผมทั้งที่ผมไม่ได้ทำอะไรผิด”
ในความทรงจำฉัน คุณบีสต์มักจะบอกว่าไม่อยากแตะต้องฉันไม่ใช่หรือ ไหนจะบอกให้อยู่ห่าง ๆ จะได้ไม่ตกหลุมรักเขา แต่มาวันนี้ดันถามแปลกประหลาด นี่เขาต้องการอะไรจากฉันแน่น่ะ
“ไวต์ให้คุณบีสต์แตะตัวตลอดค่ะ หรือความจำเสื่อมไปแล้วว่าเพิ่งขโมยจูบไวต์เมื่อเช้า”
“นั่นไม่ใช่การขโมย”
“แต่คุณบีสต์ไม่ได้ขอค่ะ ถ้าไม่เรียกขโมยคงเป
